discussie broed in de winter

[Piet Jager]

Romee schreef: 'de schade beperkt zich niet tot het chitinepantser'

En wat schreef ik in 2005?

Lees: http://www.bijenhouden.nl/forum/topic.a ... s=epitheel

!Piet

[Romée van der Zee]

Je verontrusting was terecht Piet. Goed gezien!
R.

ICR, beefriendsprojecten: http://www.beefriends.org

[heidecap]

[quote="Romée van der Zee"]

Dirk de schade beperkt zich niet tot het chitinepantser. Ik ontleen mijn mening over oxaalzuur aan een artikel waarvan ik de samenvatting even vertaald heb. Het valt on-line te lezen. De plaatjes van microscopisch vastgestelde schade zijn ook interessant.

Samenvatting:
Het toxisch effect van oxaalzuur (OA) op Apis mellifera iberiensis werd bestudeerd, zowel met laboratorium als veldproeven. Dode bijen kwamen vaker voor bij volken die met OA behandeld waren dan in controle volken. Pathologische gevolgen van plaatselijke toepassing van 10% oxaalzuur werden waargenomen in verschillende bijenorganen. Na 24 uur bleken er ernstige verminkingen in de ventriculaire epitheellaag (Romée: de cellenlaag die de middendarm bedekt) waarneembaar, terwijl na 48 uur een duidelijke degeneratie van het rectale epithelium (Romée: de cellenlaag die de 'dikke'

[Piet Jager]

Thomas,

Of oxaalzuur direct of indirect en in welke mate van invloed is op de massale bijensterfte van de laatste jaren weet ik niet. Ik ben geen onderzoeker. Maar het onderstaande weet ik echter wel en dat zou ons toch te denken moeten geven en zoals bij meerdere dingen wel vaker gaat, is iets soms eerst je vriend maar later je vijand.


1. Oxaalzuur is, om welke reden danook, in Nederland niet toegelaten.
2. Bij mij in de buurt zijn imkers, die massaal oxaalzuur gebruiken en bij hen zijn de hoogste percentages van 40%, 60%, 80% en zelfs 100% aan wintersterfte.
3. Waarom gaat PPO-bijen oxaalzuurbehandeling zo uitvoerig onderzoeken, terwijl de gerenommeerde bijeninstituten in Duitsland allang groen licht hebben gegeven. Zijn ze toch niet helemaal gerust gesteld?
4. De massale bijensterfte valt samen met de invoering van het nieuwe middel van een oxaaalzuurbehandeling. Dat kan haast geen toeval zijn.
5. Tot nu toe is er geen eenduidige verklaring voor die massale bijensterfte gevonden en daarom lijkt het mij raadzaam om vooralsnog alle mogelijke opties open te houden.

!Piet

[labrador]

1. zowel mijn ONbehandelde volken als de behandelde volken zijn verdwenen.
2. vorig jaar intensief behandeld (meer dan dit jaar) en toen was er geen enkel volk verdwenen.

rara...

[Piet Jager]

Jaap,

Misschien is vorig jaar het genoom door het oxaalzuur aangetast en pluk je daar een jaar later de bittere 'vruchten' van.

Chemische stoffen, ook natuurlijke bestanddelen van het voedel, werken dikwijls - in verschillende sterkte - mutageen. Bijzonder goed onderzocht is hier de werking van het salpeterigzuur. De werking is in de meeste gevallen verbonden met een beschadiging van de homozygote, maar ook van de heterozygote dragers, daar daardoor een genetisch evenwicht wordt verstoord. Het is opvallend dat de meeste beschadigde genen zich recessief gedragen. Vermoedelijk is dit terug te voeren op een 'evolutie van de dominantie' Door selectie zet het gencomplex zich later in de populatie voort. Afzonderlijke genen kunnen muteren doordat onder invloed van uitwendige factoren veranderingen in het DNA van een gen optreden, die eerst in latere generaties tevoorschijn komen. Gameten in het X-chromosoom kunnen bv voor 20% voorzien zijn van een letaal gen (veroorzaakt homozygoot de dood voor de geboorte). Van hieruit zou de verdwijnziekte misschien of juist verklaart kunnen worden, temeer daar je geen 'verdwenen' bijen tegen komt.

Na al die jaren van mierenzuur- en oxaalzuurbehandeling, valt bij mij opeens het kwartje!

!Piet

[Oude Essink]

Op de Apisticus in Münster hoorde ik een zeer verhelderende voordracht van Dr.Elke Genersch. Zij toonde aan, dat op de eerste plaats Virussen op zich niet dodelijk zijn voor hun gastheren of -dames. Letale gevolgen (waaronder mogelijk ook de z.g. verdwijnziekte) treden op bij virussen die middels de Varroa worden binnengebracht in een volk. Vervolgens kunnen de virussen die middels Varroa overkomen actief zijn of sluimerend. Varroa die sluimerende virussen overbrengt richt niet de schade aan die Varroas met actieve virussen wel aanrichten. Zo kan het ene volk met veel Varroa aan de virussen tegronde gaan, terwijl het andere er niet noemenswaard onder lijdt. Zo ook: een volk met zorgvuldig bestreden en dus weinig Varroa kan aanzienlijk meer schade oplopen dan een ander volk met veel Varroa die "sluimerende" virussen bij zich hebben.

[Romée van der Zee]

Wat hier verondersteld wordt is wel heel erg suggestief; alsof een oxaalzuurbehandeling allemaal verminkte bijen oplevert'¦.!!
Beste mensen, het artikel wat hier door Romee wordt aangehaald gaat over een concentratie van maar liefst 10% !!!
Doorgaans wordt bij de druppelmethode een oplossing gebruikt van slechts 37 gram per liter suikeroplossing.
Iedereen die zich een klein beetje in bijenziektes en bijensterfte verdiept weet dat het gebruik van te hoge concentraties kan lijden tot extra schade aan de bijen.
Bij voorgeschreven gebruik is de bijensterfte te verwaarlozen en wordt oxaalzuurbehandeling door de gerenommeerde bijenonderzoekscentra en instituten zelfs aangeraden.
Romee en Piet, het is nuttig je te verdiepen in de onderzoeken van met name Duitse en Zwitserse instituten op het gebied van oxaalzuurconcentratie. Zij hebben hier veel over gebubliceerd.


Thomas

P.S. : Ook bij PPO-bijen in Wageningen is meer informatie over (verantwoord) oxaalzuurgebruik beschikbaar. Hier doen ze uitvoerig onderzoek naar bijensterfte in relatie tot oxaalzuurgebruik

Dag Thomas,

1. In het artikel worden o.a. Zwitserse (Charriere en Imdorf) en Italiaanse (Nanetti) onderzoekers aangehaald die bij concentraties oxaalzuur van 3,6 tot 4,2 % al jaren geleden schade bij bijen constateerden.

2. Het doel van dit onderzoek was het bestuderen van de effecten van OA(=oxaalzuur) op bijen in een veldonderzoek , het bepalen van de LD50 (= lethale dosis voor 50% van de bijen), en een histologiese studie naar veranderingen in het weefsel. Voor alle drie de doelen zijn verschillende concentraties gebruikt.

3. Voor de veldstudie werd (2 x) een concentratie van 3% OA toegediend. Een controlegroep werd behandeld met coumaphos en een andere controle groep bleef onbehandeld. Het resultaat was dat de gemiddelde bijensterfte na behandeling in de OA groep significant hoger was dan in de twee andere groepen. De gemiddelde bijensterfte in de coumaphosgroep was significant hoger dan in de onbehandelde groep.

4. De LD50 bepaling werd uitgevoerd met een 20% OA oplossing. Deze werd in verschillende volumes gedruppeld op de thorax en achterlijf van verdoofde bijen. Het gevolg was dat de uitwerking bij verschillende hoeveelheden OA onderzocht kon worden. Het resultaat was dat voor een LD50 na 24 uur een hogere OA hoeveelheid nodig was dan voor een LD50 na 72 uur. Dit wijst op een toenemende schade na verloop van tijd.

5. Voor de pathologische studie werd uitgegaan van een 10% OA oplossing, eveneens gedruppeld op de thorax en achterlijf van individuele bijen. Controle bijen kregen een oplossing met alleen een oplosmiddel. De bedoeling was om een concentratie OA te gebruiken die dicht lag bij de LD50, zodat effecten duidelijk zichtbaar zouden zijn. Opnieuw werd gekeken naar weefselafwijkingen op verschillende tijdstippen. (variatie van 6 tot 72 uur na applicatie). Bij de controlegroep bleken geen afwijkingen, bij de OA groep bleek dat er geen beschadigingen waren aan de buitenkant van de bijen. Alle bijen hadden echter interne schade, met name in het epitheelweefsel van de middendarm. Opnieuw bleken de beschadigingen ernstiger na 72 uur.

6. Tenslotte kon nog worden vastgesteld dat na 72 uur kleine hoeveelheden oxaalzuur in bijenorganen waren achtergebleven, en een hoge concentratie in de haemolymfe.

Deze studie constateert bijensterfte bij oxaalzuurgebruik met een concentratie (3%) zoals die in de praktijk gebruikt wordt om een goede effectiviteit te verkrijgen. Dit is in overeenstemming met de bevindingen van andere onderzoekers. Pathologisch onderzoek toont op verschillende manieren en bij verschillende concentraties aan dat de effecten na verloop van tijd erger worden.
Geconcludeerd wordt dat oxaalzuur terughoudend moet worden toegepast.

Dat nemen die gerenommeerde Zwitserse en Duitse onderzoekers al jarenlang serieus, ik ken ze persoonlijk.
Het vroegere PPO staat op het standpunt dat het relatief grote buitenoppervlak van bijen in vergelijking met mijten een groot voordeel is. Want daardoor zou geen resistentie optreden bij inzet van een voor mijten dodelijke dosis OA.
Het door mij aangehaalde artikel bevestigt dat er geen noemenswaardige schade aan de cuticula (buitenkant) ontstaat, maar dat voor de interne organen en het weefsel van het spijsverteringskanaal het verhaal anders ligt. Het vroegere PPO heeft voorzover mij bekend nooit enig onderzoek gedaan naar interne beschadigingen.
Je opmerking dat het een suggestief artikel is lijkt me in het geheel niet waar te maken. Ook je opmerking dat het artikel "gaat over een 10 % concentratie oxaalzuur'

[Romée van der Zee]

Thomas,


4. De massale bijensterfte valt samen met de invoering van het nieuwe middel van een oxaaalzuurbehandeling. Dat kan haast geen toeval zijn.


!Piet

Piet, ik deel die conclusie niet. In 2002/2003, jij kan het weten, was er bij een aantal imkers aanzienlijke bijensterfte, en werd nog nauwelijks oxaalzuur gebruikt.
In de Monitor Bijensterfte meet ik in april 2008 de sterfte. Die kan ik relateren aan het bestrijdingsmiddelen gebruik per maand in 2007. Dan kan ik bij een relevante groep imkers vaststellen hoe de mate van oxaalzuur behandeling en het behandelingstijdstip samenhangen met de eventuele bijensterfte.
Wie het nog niet deed vraag ik om de vragenlijst in te vullen!
Romée

ICR, beefriendsprojecten: http://www.beefriends.org

[Piet Jager]

Piet, ik deel die conclusie niet. In 2002/2003, jij kan het weten, was er bij een aantal imkers aanzienlijke bijensterfte, en werd nog nauwelijks oxaalzuur gebruikt

Romee,

Ja, je zegt het goed. Bij een aantal imkers, die misschien al tot een oxaalzuurbehandeling waren overgegaan. Daar is toen nooit naar gevraagd Lees echter even verder mijn reactie op Labrador mbt tot het genoom. Voor het oxaaalzuurtijdperk, was er over een zeer lange periode het mierenzuur, minstens zo kwaadaardig!

!Piet