De eerste vraag van leken (net zoals jij J.P., overigens met alle respect) volgend op het antwoord over hoeveel volken ik beschik, is altijd 'hoeveel bijen zijn dat dan?'. Blijkbaar zien omstanders bijenvolken niet als geheel, maar als een groep individuen.Zo beschouwd de imker zijn bijen eerder als volken, met hun gedrag als zodanig, dan als een verzameling van individuen met hun individuele gedrag.
Ze vinden de vele ontelbare steeklustige, angstaanjagende beestjes schijnbaar verschrikkelijk indrukwekkend. De indrukwekkenheid gaat al snel verloren als een imker vertelt dat hij de bijen telt in bijenvolken en niet in individuen. Een 'bijenvolk' heeft (gevoelsmatig) een veel grotere eenheidswaarde. In feite is dat ook zo. Piet heeft al vertelt waarom.
~~~~
Eendracht maakt macht. Op die manier is het ontstaan van in staten levende insecten in de evolutie te verklaren. Ondanks dat een imker het heeft over een volk en niet over een groep losse individuen, heerst ook in het volk geen totale eendracht. Vooral als het gaat om werkverschaffing. Vaak zie je in een bijenvolk een groot deel luierende bijen. Op het oog doen ze niks. Je zou ze non-conformisten eventueel echte devianten kunnen noemen.
Alleen die ogenschijnlijke rust is nodig. Je ziet het vaker in de dierenwereld. Dieren kunnen niet alle beschikbare tijd steken in werken/investeren. Uit experimenteel onderzoek bij vogels blijkt dat dieren genoodzaakt zijn om ook aan vrijetijdsbestijding te doen.
Vrijetijdsbesteding heeft het dier aan het einde van het leven meer voordeel opgeleverd. Luierende bijen geven het bijenvolk een groter voordeel; de bij gaat langer mee.
J.P.