theeschenkerij/imkerij te Lelystad

[Frans vanTongeren]

WIND IN DE WILGEN (juli - '94)

In het aprilnummer van 'Bijen' '94 brengt Ab Kuypers (inmiddels geregistreerd op het imkerforum) de lezers verslag uit van zijn bezoek aan de koffie- en theeschenkerij plus imkerij van Wim en Jolanda Bruinekool te Lelystad.
In de gloeiende hitte van een der julidagen zijn Greet(mijn maatje) en ik daar vanuit Lelystad heengefietst. In zinderende hitte passeerden we aan de Bronsweg het ene biologische bedrijf na het andere. In trillende lucht zagen wij velden vol heerlijk, ruikende phacelia paarsblauw opgloeien naast oranjegele graanvelden.
Op de blauwe brievenbus van nummer 25 glansde een gele bijenkorf. Hier streken we neer. Het houten complex had de vorm van een zeshoek en een bescheiden bord vermeldde de naam van de theeschenkerij. We konden onze dorst gaan lessen.
Het buitenterras had eveneens de zeshoek als grondvorm en tevens de prachtige houten parasols met linnen zonwering .
Een pittige, jonge vrouw vroeg wat wij wilden drinken en wij bestelden karnemelk. Haar gezicht was rondom het rechteroog flink opgezwollen, maar ik wilde haar niet vragen of bijen daar schuld aan hadden.
Wij genoten van de melk en keken wat rond. De tuin zag lekker wild en beloofde veel verrassing.
Daar kwam een jonge man de hoek omlopen. Hij droeg zijn wit shirtje nonchalant over zijn zwart sportbroekje en liep regelrecht het gebouwtje binnen. Ik hoorde hem wat praten met de vrouw binnen en begreep dat hij .. Wim Bruinekool moest zijn!
Hij liep het terras weer op en vroeg ons of de karnemelk smaakte. Ik bestelde nog een rondje en vroeg hem hoe het met de bijen ging.
Hij bleek een prater te zijn die weinig aanmoediging nodig had. Hij vertelde met zijn wat hoge stem , dat hij van veertig volken terug was gegaan naar twintig volken. In de opbouw van de schenkerij en tuin ging erg veel tijd zitten.
Ik vroeg hem hoe hij het zwermen in de hand hield, maar dat hield hij niet in de hand. Hij liet voorzwermen afkomen en die schepte hij.
'Daarna moet je dan zeker gaan doppenbreken', veronderstelde ik.
'Do- do- doppenbreken, doe ik niet', zei hij licht stotterend. 'Ik laat de nazwerm ook afkomen'.
'Maar zo'n nazwerm gaat toch hoog zitten' zei ik hem. 'Daar moeten toch ladders en trappen aan te pas komen en dat kost toch een hoop tijd.'
'Da- da-, daar heb ik wat op gevonden', zei hij triomfantelijk.
'Een eind van de bijenstand af, heb ik een kastje staan met wat raten erin. Die zwermen trekken daar vanzelf in en op die manier gaat het mij niet veel tijd kosten'.
'En daarna... komen er toch nog meer zwermpjes', vroeg ik. 'Hoe hou je dat in de hand'.
'Die kleine zwermpjes stop ik, de een na de ander, in dezelfde kast', zei hij. 'Die zoeken het maar uit en het volk wordt vanzelf wel groter'.
We liepen de winkel in en ik prees de inrichting ervan. Door het gebruik van grenenhout en houtverbindingen in Scandinavische stijl, was het er goed toeven.
Voorzichtig vroeg ik hem of hij genoeg bezoekers kreeg om de zaak draaiende te kunnen houden.
'Nou', zei hij met overtuiging, 'als een van ons de hele week ging schoonmaken zou ons gezinsinkomen groter zijn dan nu. Maar de kwaliteit van ons leven zou dan een stuk minder zijn. We zitten nu op twee hectaren grond, te midden van de natuur. We genieten van de mensen, de bijen en de planten. Als ik dag in dag uit scholen of kantoren moest poetsen, zou ik niet zo genieten.'
Ik keek hem aan. Hij leek me een gelukkige vogel.
Zijn vrouw kwam bij ons staan. Ze vertelde dat bijen haar gestoken hadden en dat ze daar niet tegen kon. Maar ziek werd ze er niet van; dat niet.
Greet stond inmiddels buiten op me te wachten.
'Kom je nou nog eens. Je staat die mensen maar van hun werk te houden met je geklets'.
'Wat zeur je nou. 'de Vliegplank' moet toch vol'.
Aan de hand van een begeleidend schrijven, dwaalden we door de tuin. De tekst geeft veel te denken.
U moet zelf maar eens naar Lelystad gaan en de wind door de wilgen horen waaien.
-----------------------