De noodklok
Geplaatst: wo 10 jun 2009, 18:58
De Noodklok
De bijensterfte is voor veel onderzoekers nog steeds een probleem. Veelal wordt gezocht in de richting van externe factoren, zoals landbouwbestrijdingsmiddelen, inwendige- en/of uitwendige parasieten, slechte varroabestrijding, imkermethoden, klimaatverandering, stuifmeel-tekorten, etc., etc.. Al deze factoren hebben inderdaad hun negatieve kant met betrekking tot een gezonde ontwikkeling en overlevingskans van het bijenvolk als geheel.
Maar zijn al deze factoren in voorbijgaande eeuwen er in meer of mindere mate ook niet geweest? Hebben onze bijenvolken met haar ups en downs in het verleden zich daar uiteindelijk ook niet goed doorheen weten te slaan? Ja, haar natuurlijke veerkracht hield haar steeds overeind in de struggle for life. Maar in de 20e eeuw kreeg het bijenvolk te maken met een interne factor, waartegen zij zich niet of nauwelijks kon verweren. De gecontroleerde paring deed haar intrede met als hoogtepunt de K.I. De voortrekkers in de bijenteelt stortten zich massaal op de koninginnenteelt. Insleep van super-teeltmoeren uit het buitenland werd een must! Koninginnenteelt-cursussen, omlarfprojecten, certificaten van larfmateriaal, bevruchtingsstations, speciale teeltgroepen, licentie-houders, etc sprongen als paddestoelen uit de grond. Iedereen moest er aan/in geloven. Vreemde genen waaierden uit over het land. De ‘bloedeigen’ genetische structuur van onze landbijen werd in enkele jaren wreed uiteen gerukt. Door het amateurisme van veel koninginnetelers en vermeerderaars ontstond er een enorme wildgroei. Ieder deed naar eigen goedvinden en niemand had meer de supervisie over het grote geheel. De waan van de dag scheen te heersen. Ecologisch imkeren stond niet in het woordenboek. Een kleine oppositie in de vorm van het biologisch-dynamisch imkeren van S. Fontein en consorten kregen geen voet aan de grond. En nu, in de 21e eeuw plukken we er de wrange vruchten van.
Volken die in de zomer zo sterk zijn, dat ze niet meer voldoende voor hun eigen broed kunnen zorgen, waardoor ze veelal met onderontwikkelde bijen de winter in gaan. Genetische manipulatie resulterend in super broednesten, zwermtrage volken en moeren die maar aan de leg blijven met als gevolg overbeweiding van hun drachtgebied, slechte broedzorg, meer varroa en ecologisch nauwelijks aangepast, zijn volgens mijn bescheiden mening voor een belangrijk deel de oorzaak van de bijensterfte.
!Piet
De bijensterfte is voor veel onderzoekers nog steeds een probleem. Veelal wordt gezocht in de richting van externe factoren, zoals landbouwbestrijdingsmiddelen, inwendige- en/of uitwendige parasieten, slechte varroabestrijding, imkermethoden, klimaatverandering, stuifmeel-tekorten, etc., etc.. Al deze factoren hebben inderdaad hun negatieve kant met betrekking tot een gezonde ontwikkeling en overlevingskans van het bijenvolk als geheel.
Maar zijn al deze factoren in voorbijgaande eeuwen er in meer of mindere mate ook niet geweest? Hebben onze bijenvolken met haar ups en downs in het verleden zich daar uiteindelijk ook niet goed doorheen weten te slaan? Ja, haar natuurlijke veerkracht hield haar steeds overeind in de struggle for life. Maar in de 20e eeuw kreeg het bijenvolk te maken met een interne factor, waartegen zij zich niet of nauwelijks kon verweren. De gecontroleerde paring deed haar intrede met als hoogtepunt de K.I. De voortrekkers in de bijenteelt stortten zich massaal op de koninginnenteelt. Insleep van super-teeltmoeren uit het buitenland werd een must! Koninginnenteelt-cursussen, omlarfprojecten, certificaten van larfmateriaal, bevruchtingsstations, speciale teeltgroepen, licentie-houders, etc sprongen als paddestoelen uit de grond. Iedereen moest er aan/in geloven. Vreemde genen waaierden uit over het land. De ‘bloedeigen’ genetische structuur van onze landbijen werd in enkele jaren wreed uiteen gerukt. Door het amateurisme van veel koninginnetelers en vermeerderaars ontstond er een enorme wildgroei. Ieder deed naar eigen goedvinden en niemand had meer de supervisie over het grote geheel. De waan van de dag scheen te heersen. Ecologisch imkeren stond niet in het woordenboek. Een kleine oppositie in de vorm van het biologisch-dynamisch imkeren van S. Fontein en consorten kregen geen voet aan de grond. En nu, in de 21e eeuw plukken we er de wrange vruchten van.
Volken die in de zomer zo sterk zijn, dat ze niet meer voldoende voor hun eigen broed kunnen zorgen, waardoor ze veelal met onderontwikkelde bijen de winter in gaan. Genetische manipulatie resulterend in super broednesten, zwermtrage volken en moeren die maar aan de leg blijven met als gevolg overbeweiding van hun drachtgebied, slechte broedzorg, meer varroa en ecologisch nauwelijks aangepast, zijn volgens mijn bescheiden mening voor een belangrijk deel de oorzaak van de bijensterfte.
!Piet