Blikjes, draden en andere stoorzenders

[wilde]

Meer dan 20 jaar lang heb ik uitsluitend gebruik gemaakt van metalen afstandsblikjes voor de onderlinge ratenafstand en niet van afstandsrepen. Beide systemen hebben naar mijn mening voor- en nadelen, die ik hier verder niet zal noemen.
Dikwijls was ik de blikjes behoorlijk beu als er bij het plaatsen van een moerrooster nauwelijks plaats was voor het rooster. Dat komt omdat de bijen de neiging hebben om extra veel propolis op de blikjes aan te brengen.
Het waarom was mij tot voor kort niet duidelijk. Propolis wordt in het algemeen gebruikt om kieren te dichten, randen te versterken en ter ontsmetting van de gehele kast. Ongewenste grotere objecten als een dode muis worden geheel ingepakt in propolis.

In het afgelopen jaar kreeg ik wat meer inzicht in de wijze van imkeren op antroposofische grondslag naar de ideeën van Rudolf Steiner, met zijn 4 basiselementen als toetsingsbron voor beoordeling, gedrag, uitvoering, etc.
Mogelijk is het daaraan niet geheel gelijk, maar ik stel het hier voor het gemak gelijk met de biologisch-dynamische methode, omdat ik gewoon geen verschillen weet. Het gaat bij de honingbijen met name om de bejegening van het volk en de aard van het kastmateriaal. Zwermbeheersing wordt niet of nauwelijks toegepast. Alles moet zijn natuurlijk verloop hebben. Het gebruik van moerroosters is uit den boze, want dat verstoort de samenhang in het volk en ook het gebruik van 2 broedkamers is eigenlijk ongewenst door de daarmee ontstane onnatuurlijke tussenruimte. Deze methode gaat verder dan de biologische methode. Ook de wijze van plaatsing van de kasten is van belang.
Door anderen wordt hun methode ook wel '˜ecologisch' genoemd. Of deze verschilt met de biologische weet ik niet. Misschien kan iemand daarop eens reageren. Ik weet dat in Friesland een werkgroep van dergelijke imkers bestaat. Op hun website kon ik daarover geen nadere informatie vinden, maar misschien zocht ik niet goed.
Er zijn dus nogal wat begrippen, die naast elkaar en door elkaar gebruikt worden voor de aanduiding van methodes.

Bij de biologisch-dynamische methode wordt ook rekening gehouden met de maanstand en de stand van de planeten Mercurius en Venus. Dat zijn immers de planeten die dichter bij de zon staan dan de aarde. De invloed van die planeten zou het sterkst zijn als ze tussen de aarde en de zon in staan. Dat is plausibel, want de stand dat ze achter de zon staan geeft een aanzienlijk langere afstand. Uit die standen worden ook de bekende zaaikalenders samengesteld.
Deze methode - maar misschien ook de ´gewone´ biologische, maar ook dat weet ik niet zeker - wil geen bijenvreemde materialen in de kast hebben. Dan gaat het met name om metalen. De belangrijkste voorbeelden daarvan zijn de bedrading van de raampjes, de afstandsblikjes en uiteraard een eventueel moerrooster.

Een bevriende vrouwelijke imker in mijn buurt imkert op een wijze die ik biologisch zou willen noemen. Ik heb veel waardering voor haar benaderingswijze. Het is een genot om bij haar op bezoek te komen. Zij laat de volken spontaan zwermen, laat ze voor een belangrijk deel op honing inwinteren en gebruikt geen bedrading in de raampjes, althans daar is zij met enkele volken mee begonnen. Het gaat uitstekend. Ze behandelt de volken tegen varroa met tymol. De raampjes moeten een extra driehoekig latje hebben aan de boven'“ en zijkanten. Aan de toplat beginnen de bijen met bouwen aan de punt van de driehoek, zonder kunstraat, ook geen smal reepje.
De enige ingrepen, die gedaan worden zijn: doppen breken na de eerste nazwerm, het verenigen van volken aan het eind van de zomer, want anders heb je er ieder jaar meer. Zwermen worden soms direct verenigd als het op dat moment kan.
Dat was een klein zijpad in verband met de metalen bedrading.

Bijen hebben zintuigen, die op bepaald gebied aanzienlijk meer kunnen vaststellen dan zoogdieren, bijv. mensen. Als voorbeeld noem ik het waarnemen van magnetische velden, het zien van onderscheid in bepaalde kleuren (bijv. w

[Ria van den Berg]

Misschien een zijspoor, maar toen wij hier in Canada kwamen, hadden we erg veel moeite met de ramen van plastic. Dat was zo onnatuurlijk, bijen en plastic was voor ons water en vuur. Onze voorgangers zeiden wijs : misschien niet vriendelijk voor de bijen, maar wel heel vriendelijk voor de bijenhouder. Dat zagen we toen het slingertijd werd. Na een brand in 95 die de honingbakken op 800 na verwoestte, waren ze overgegaan op plastic. We gebruiken een ontzegelaar van het merk Cowen. De ramen gaan daar doorheen en met kettinkjes worden de zegels eraf geslagen. Plastic ramen geven weinig problemen, maar houten zijn een ware ergernis. Zo erg, dat collega's weer naar een ouder systeem zijn terug gegaan. Waarschijnlijk zou het OK zijn, als alle houten ramen exact hetzelfde waren, maar dat is "dreaming" zoals ze hier zeggen. We gebruiken helemaal geen kunstraat meer. Slechte houten ramen krijgen een plastic inzet. Nieuwe ramen zijn helemaal plastic. Onze teenagers verdienen een aardig centje door het plastic van een laagje was uit de zonnewassmelter te voorzien. De bijen bouwen het uit en de moer legt van kant tot kant. Maar als er hier dracht is, is het een sterke dracht. Hans v.d. Post is als het goed is er mee aan het experimenteren en ik ben benieuwd hoe het in Nederland werkt.
P.S. Afstandsrepen vind ik ondingen als ik een koninginnekooitje tussen de ramen wil zetten.

vanuit de Peace River Vallei, Ria van den Berg

[wilde]

Afstandsrepen vind ik ondingen als ik een koninginnekooitje tussen de ramen wil zetten.

Ria, je opmerking over het plaatsen van invoerhuishuisjes begrijp ik wel, maar ik heb daar geen moeite mee. De afstand tussen de (houten) toplatten is voldoende voor de breedte van een Nicot-huisje. Die breedte is meestal onvoldoende door uitgebouwde raat. Als je even van tevoren met een plamuurmes of schroevendraaier die uitstekende raat voor de gewenste opening vernielt, ruimen de bijen de rommel gelijk op. Die ´rommel´ is meestal honing. Na een kwartier kun je het huisje probleemloos plaatsen. Voor een beroepsimker is een kwartier wachten wel kostbaar, ook dat begrijp ik.
Groetend, Albert