commentaar op een mislukking

[Romée van der Zee]

Met het afwijzen van het federatievoorstel komt een voorlopig eind aan het streven naar fusie, zoals de VBBN die jaren lang voor ogen gehad heeft. Met name voor de onlangs afgetreden voorzitter Dick Vunderink, was de reorganisatie van de imkerij het voornaamste aandachtspunt. Zoals ik al eerder schreef, sprak hij zijn teleurstelling over de naderende mislukking van een fusie op de laatste Algemene Ledenvergadering onomwonden uit. Hij verweet de bestuurders van andere bonden weg te lopen voor hun verantwoordelijkheid en opportunistisch gedrag, omdat zij profiteerden van de belangenbehartiging door de VBBN, maar niet bereid waren de lasten mee te dragen.
Het HB is niet bereid gebleken in een federatie te gaan zitten, die in hun ogen niet tot een fusie zou leiden. Gezegd moet worden, dat de VBBN ver heeft willen gaan in het tegemoetkomen van haar onderhandelingspartners. Het is consequent, waar fusie haar enige optie bleek te zijn, dat het HB niet op weg gegaan is naar een federatieve samenwerking, waarbij het besluitvormingsproces niet zoveel anders zou verlopen als nu in de bedrijfsraad al het geval was. De mislukking zal bij de mensen die er zoveel tijd in staken hard zijn aangekomen.


Een fusie wordt meestal gewenst om de voordelen die werken op een grotere schaal met zich meebrengt. Een efficiëntere besteding van gelden, makkelijker besluitvorming, grotere invloed op externe beleidsvlakken enz.
Bij de leden van fuserende organisaties zelf, tellen deze factoren over het algemeen nauwelijks, maar treden cultureel gegroeide verschillen veel meer op de voorgrond. Naar mijn mening heeft de VBBN deze factor sterk onderschat, en daarmee draagt zij mede verantwoordelijkheid voor het mislukken. Je kunt wel stellen dat op plaatselijk niveau alles hetzelfde blijft, maar de structuur tussen de afdeling en het HB, die bij de VBBN uit groepen bestaat, werd in die vorm niet gewenst door de andere bonden. Waarom heeft men niet geprobeerd in een overgangsfase die verschillende organisatievormen tussen plaatselijk en HB in stand te laten? Wellicht loopt het besluitvormingsproces dan misschien minder overzichtelijk, maar wat geeft dat eigenlijk.
Cultuur speelt in een hobby organisatie een nog grotere rol dan in een beroepsvereniging. Er zijn in de ogen van de meerderheid van imkers nauwelijks andere voordelen verbonden aan het lidmaatschap, dan juist elkaar eens plaatselijk ontmoeten, met daarbij als bonus het blad Bijen. Dat de bijenhouderij belangen behartigt die voor iedere imker er toe doen, wordt, vrees ik, weinig als zodanig ervaren.
Wat dat betreft dragen imkers, die niet verder dan hun bijenstand groot is, willen kijken, evenzeer verantwoordelijkheid voor de impasse die nu ontstaan is. Ook het gezeur over een mogelijke contributie verhoging heeft mij altijd dwars gezeten. Persoonlijk maakte ik mee dat een lid van een goedkope bond alsmaar kakelde over hoe onbetaalbaar alles zou worden. We reden samen in een auto, consumeerden wat, en verbruikten ondertussen zodoende het een en ander zonder dat het pijn leek te doen. Menig imker houdt aan zijn/haar hobby nog wat over, hetgeen zeer zeldzaam is bij vrijetijdsbesteding.

Een ander punt van kritiek is de beslotenheid waarin het overleg gevoerd is. Men wilde het blijkbaar eerst aan de top in alle rust eens worden. Op die manier organiseer je natuurlijk geen draagvlak. Het voordeel van deze werkwijze is dat bij gebrek aan betrokkenheid, de teleurstelling bij de gemiddelde imker niet groot zal zijn.

Het uitleggen van de voordelen van een fusie is overigens geen makkelijke zaak. Wie zijn ogen niet sluit ziet dat de bijenhouderij al enige tijd in een malaise verkeert. Vergrijzing, nauwelijks meer wetenschappelijk onderzoek, geen entree meer binnen de landbouwsector, geen entree binnen de op de natuur georiënteerde instellingen, hybridisering van het bijenbestand, afname van acceptatie van bijen in een verstedelijkende omgeving, enz.
Meer dan ooit is het nodig een goede analyse t

[Kees van Gortel]

De verwachtingen binnen de VBBN bleken zeer hoog gespannen te zijn. Samen verder door middel van een fusie. Er was een samen verder. Alleen met de ook door Romee genoemde problemen had dat samen verder nog niet geleid tot daadwerkelijke verbetering.
Nu is fusie in dit geval een prachtig middel.
Maar, we (ik ben ook VBBN-er) blijken het van dit middel verwacht te hebben. En het moet gaan om het doel.
Ik ben bang dat door de opstelling van de VBBN in de achterliggende tijd en op dit moment er alleen maar verliezers zijn en we een stap achteruit gaan in plaats van vooruit of op hetzelfde niveau te blijven.
1. De suggestie van eerst federatie en dan fusie is een realistische, zeker wanneer je merkt dat de gelanceerde ideeën op het verkeerde punt gelanceerd zijn en niet de juiste mensen bereikt hebben. Persoonlijk denk ik dat de positieve houding van de VBBN richting fusie zeker te maken heeft met het feit dat ze de grootste is. Om verschillende redenen: De leden van de VBBN zijn daardoor minder betrokken bij dit proces. Een redeneren van "het zal wel goed zijn", treedt dan eerder op. Misschien moeten we wel heel terecht constateren dat er bij de andere bonden / verenigingen een grotere betrokkenheid is van de leden en dat er daarom meer bezwaren leven, met de daarbij genoemde argumenten die Romee aanhaalt.
Federatie blijkt in de meeste gevallen een stap richting fusie. Deze processen moet je laten groeien en dan is het onbestaanbaar dat we ons in 3 jaar tijd laten frustreren. 3 jaar is heel kort in deze processen. Zeker het naar elkaar toegroeien van "hobby verenigingen" vraagt veel meer tijd dan wanneer ik met de school in federatie stap.
2. Daar komt bij dat je dan de tijd hebt om aan elkaar te wennen. Constateren dat we (VBBN-ers) argwanend bekeken worden, en uitspreken dat we gewantrouwd worden zijn 2 verschillende dingen. Dat laatste zou ik niet doen. Lijdt dan de pijn daar maar over, maar hou je mond. Dan kun je naar elkaar toegroeien. En dat lijkt me inderdaad een uitmuntend voorstel van Zevenbergen omdat in een federatie model te doen, zonder inhoudelijk in te gaan zetelverdeling en financiering.
Werken vanuit de gemeenschappelijke doelstellingen voor een gezellige en gezonde bijenteelt, met in het achterhoofd de boven ons hoofd hangende problemen voor de bijenteelt.
3. Me dunkt dat je juist in een federatiemodel een optimale mogelijkheid hebt je eigen organisatie te vernieuwen. Dat argument geldt dat ook niet. En de anderen nemen daar dan wel wat van mee. Daar kun je zeker van zijn.
Ze geeft ook terecht aan dat dit een gevoel is en geen bewijs!
Voorbeeld: In onderwijs land is veel weerstand tegen federatie en fusie. Verklaarde tegenstanders zeiden vorig jaar: Ik doe er nooit aan mee. Inmiddels zijn ze een stapje verder.
Alleen: Dan moeten we ons wel bewust zijn dat dat niets te maken heeft met het loslaten van altijd gehanteerde principes of uitgangspunten, maar met gevorderde inzichten.

Al lezende: De VBBN heeft een moeilijke en voor hen teleurstellende beslissing genomen. Kom er op terug en desnoods met mensen die nog energie hebben de nieuwe lijnen uit. Als een ander de hakken in het zand zet hoef ik dat niet te doen.
Eén gemeenschappelijk doel tot fusie bereik je pas wanneer je allemaal individueel (als organisaties) aan het groeien bent, elkaars groei en leven ziet en dan er achter komt we gaan samen verder. En... dan is het nog maar de vraag of dat altijd uitmondt in één werkplan, één doel en één gezicht.
Daar moeten we met elkaar naar een vorm voor zoeken.

VBBN bestuur, het goede gewenst.

h.gr Kees

[maartenkleijne]

Vroeger heb ik al eens opgemerkt dat ik mij best wel schaam lid te zijn van een van de verenigingen die door onderling wantrouwen en gekonkel van minimaal twee generaties her maar niet tot een fusie kunnen komen.
Als klein kind heb ik van een oude Molukker een levenswijsheid meegekregen die luidt: 'een man moet doen wat ie kan maar niet doen wat ie niet kan'. Dit lijkt mij nu in hoge mate van toepassing op de beslissing van de VBBN om de mogelijkheid van een federatie af te wijzen ten gunste van de onmogelijkheid van een fusie.
We hebben er als imkers 100 jaar over gedaan om ons van elkaar te separeren. Wat betekent dan een tussenstap van 3-5 jaar op weg naar weer samen te gaan. De mensen die een fusie, vanuit het verleden, krampachtig tegenhouden zijn letterlijk op weg naar uitsterven en zullen de imkers van de toekomst niet al te lang meer lastig vallen.
Geduld is een schone zaak en geef nooit de voorkeur aan hetgeen onmogelijk is!

[Ed Pieterse]

Beste Maarten,
Je slaat de spijker op z'n kop. Laten we ons snel losmaken van dat eindeloze gejeremieer. Overgaan tot de orde van de dag. De helf van de ANI leden is trouwens al lid van de VBBN heb ik gehoord. En de andere bondjes moeten eerst maar hun geld verteren of weggeven voor ze bij ons kunnen meedoen. Ze doen veel te arogant over die paar centen.
Ed Pieterse