Bijen 'halen' de krant

[Frans vanTongeren]

Een nieuwe start..
Bijen 'LEZEN' de krant maar ze kunnen hem ook 'HALEN'!!
Voor journalisten is het moeilijk om over bijen te schrijven. Steeklustig moet u dus niet al te veel zijn over hun artikelen.
Veel plezier en inspiratie gewenst!
---
Artikel uit PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT van 23-05-2001

Imkeren als hobby
Van het bijenvirus kom je nooit af

door Rinus Antonisse

Het aantal imkers in Nederland daalt gestaag. Waren er vijftig jaar geleden nog zo`n 25.000 bijenhouders, nu zijn dat er nog maar 10.000. Het aantal bijenvolken zakte navenant: van 200.000 tot 80.000. De verwachting is dat het aantal imkers en het aantal bijenvolken ook in de komende jaren verder zullen afnemen. Dit betekent minder bestuiving en daardoor minder vruchten en zaden. Hoogste tijd de imkerij meer te koesteren.
Meer maatschappelijke waardering voor het imkeren is best op zijn plaats, vindt Jan Bruurs uit Veere, al twintig jaar enthousiast imker en in zijn vrije tijd ook docent bijenteelt. Het imkeren is vaak wat negatief, wat eenzijdig in het nieuws, ervaart hij. Ten onrechte overheerst het beeld van bijen die gevaarlijk zijn en alleen maar steken. Net alsof een hond het baasje nooit eens bijt en een kat nooit eens krabt. ,,Voor veel mensen is het een heel plezierige tijdsbesteding``, weet Bruurs.
,,Imkeren, zo ervaar ik het steeds, spreekt toch heel wat mensen aan. Een bijenvolk heeft één koningin, 60.000 werksters en 1.500 darren. Het zwermen, de bruidsvlucht, de darrenslacht, de bijendans en de hofstaat - het inspireert en intrigeert. Bezig zijn met het houden van bijen brengt je in contact met de natuur, dat was voor mij een van de redenen om ermee te beginnen``, vertelt Bruurs. Hij beseft dat het ook een beetje een imago-probleem is. Menigeen ziet de imker als een oud manneke lurkend aan een pijp, die geheimzinnig bezig is met bijen.
Bruurs wijst erop dat het houden van bijen niet alleen een plezierige hobby is, maar ook bijdraagt aan de bio-diversiteit. Door bestuiving van wilde, soms zeldzame planten leveren die meer zaden en vruchten en voor veel fruittelers is bestuiving onmisbaar om een goede opbrengst te verzekeren. Bovendien is er een aangenaam, zeer natuurlijk bijproduct in de vorm van honing. ,,Er zit een heleboel aan vast. Een bij is anders dan een huisdier of vee, dat zich aanpast aan de mens. In feite is de bij een wild dier, dat zich niet in een hok met klimaatbeheersing laat opsluiten en dat zich niet met uitgekiende voeding laat voeden. Je bent als imker afhankelijk van de weersomstandigheden en de beschikbaarheid van bloeiende planten.``
Bijverdienste
Er is de afgelopen halve eeuw een verschuiving opgetreden in de imkerij. Tot kort na de Tweede Wereldoorlog was het dikwijls een onderdeel van het agrarisch bedrijf. Het was een bijverdienste die de boer mooi meepakte en imkeren had zodoende een economische functie (dat geldt nu nog voor fruittelers die zelf bijen houden). Nu is er meer sprake van vrijetijdsbesteding en betrokkenheid bij wat er in de natuur omgaat.
Vooral in Brabant was het aantal imkers groot. Daar maakte Bruurs, geboren en getogen in een agrarisch dorp op de zandgronden, ook spelenderwijs kennis met het bijen houden. Na afronding van zijn studie economische geografie ging hij op zoek naar een hobby die niets met zijn beroep (medewerker bij de Kamer van Koophandel) te maken heeft. ,,Ik kwam wel bij een ouder iemand die ontzettend goed over bijen kon vertellen. Die heeft me op weg geholpen. Direct na mijn verhuizing naar Zeeland in 1981, heb ik de zogenaamde beginnerscursus gevolgd. Als je eenmaal met het bijenvirus besmet bent, raak je er nooit meer van af.``
Imkeren is een seizoengebonden hobby, legt Bruurs uit. De activiteiten beginnen ongeveer in april en duren tot eind september. Daarna gaan de bijen in winterrust. Een koud en nat voorjaar, zoals dat van 2001, is voor de bijenhouder die popelt aan de slag te gaan, geen pretje. ,,Vorig jaar zwermden de bijen in april al volop. Nu is het

[Frans vanTongeren]

(10-06-'01)
In het UTRECHTS NIEUWSBLAD van zondag 10 juni(?)stond het volgende artikel afgedrukt...
*
- Russische koninginnen houden hof in Maarn
Door Carla Rodenburg -

MAARN '“ "Ik heb twaalf Russische koninginnen in mijn achtertuin en ik heb er hoge verwachtingen van", roept imker Ed Pieterse opgetogen. Zijn Anastasia's '“ zo noemt hij ze liefkozend - verblijven niet in mintgroene barokpaleizen, maar zijn hier (via Amerika) aangekomen in grauwe arrestkooitjes, compleet met invoervergunning en gezondheidscertificaat.
De koninklijke dames zijn hier niet voor de lol. Op hen rust de taak een gezond volk te produceren dat resistent is tegen de Europese varroamijt. De 'varroa Jacobsoni' is een geniepig beestje, meet slechts 1.1 millimeter, maar richt ware slachtingen aan onder Europese bijenvolken.
"De tijd dringt", zo verklaart Pieterse vanachter de microscoop in zijn laboratorium in Maarn. "In Noord-Holland bijvoorbeeld is een imker - ondanks bestrijding van de mijt - dertig van zijn honderd bijenvolken kwijtgeraakt. De bijenhouderij wordt geplaagd door tegenvallers. Eén van de oorzaken is de verbouw van steeds dezelfde gewassen, maar ook het kleiner worden van het natuurlijke leefgebied van de bij. Daardoor kan zo'n mijtziekte behoorlijk huishouden. Als we niets doen houden we hier geen bij meer over".
De grote heidetuin van Pieterse aan de Esdoornlaan in Maarn staat vol met bijenvolken in kasten, waaronder 22 zogenoemde testvolken. Sinds kort staan Russische volken naast Europese volken. Die mogen zich niet mengen. Kans op 'etnische conflicten' en ongewenste kruisingen moet Pieterse niet hebben. Maar daarover vertelt hij later.
Zijn aanvankelijk als hobby bedoelde bezigheid heeft steeds meer professionele vormen aangenomen. Behalve op het gewone 'honing halen', wat hij al jaren doet, richt Pieterse zich tegenwoordig op het zelf kweken van koninginnen. Die worden soms kunstmatig bevrucht om de soort veredelen. Daarvoor heeft hij in zijn tuin een laboratorium gebouwd, compleet met microscopen, broedstoof, arrestkooitjes en allerhande piepklein instrumentarium.
Zijn actueelste project is de strijd tegen de varroamijt. Het project staat onder wetenschappelijke begeleiding van de universiteiten van Utrecht en Frankfurt. Pieterse: "Duitsland en Amerika hebben meer professionele onderzoeksinstituten met toonaangevende wetenschappers, die gespecialiseerd zijn in de problematiek van de bijenhouderij en de bestrijding van ziekten. De Nederlandse bijenhouderij werkt daarom internationaal samen. Op de instituten wordt geselecteerd op eigenschappen als zachtaardigheid, honingopbrengst, zwermdrift, maar ook op winterbestendigheid en weerstand tegen ziekten".
"En zo komen we dus op de beruchte mijtziekte 'varroa Jacobsoni'. Om deze plaag te bestrijden zijn we in Nederland aangewezen op het geneesmiddel Fluvalinaat, maar de varroamijt heeft daartegen al resistentie opgebouwd. Daar komt nog bij dat honing een voedingsmiddel is en niemand wil resten van genees- en bestrijdingsmiddelen op zijn bord". Dus moest er iets nieuws verzonnen worden en zijn alle ogen nu gericht op de apis mellifera Primorsky, een uit het Russische Vladivostok afkomstige bijensoort, dat al een natuurlijke resistentie tegen de varroamijt heeft opgebouwd.
"Mijn Anastasia's zitten nu niet meer in arrestkooitjes, maar in een kast op een eigen volk. Ze waren al bevrucht. Dat is ergens op een Amerikaans proefstation gebeurd op natuurlijke wijze door het eigen volk. Ik heb ze elk in een ander (Europees) volk ingevoerd. Omdat werkbijen niet ouder worden dan zes weken, heeft zo'n koningin dus binnen zes weken een eigen volk", legt de imker uit.
Belangrijk in het onderzoek is om erachter te komen of deze Primorsky-bijen aan de Europese omstandigheden voldoen en of ze deze mijt aankunnen. Wat dat betreft stelt de apis mellifera Primorsky in elk geval niet teleur te oordelen naar Amerikaanse ervaringen waarbij de Russische bij de mijt aanvalt. Onderin de bijenkast ligt een groot wit viltpapier waarop de dode mijten goed zichtbaar zijn. "Pootjes erafgebeten", stelt Pieterse met bijna satanisch genoegen vast. "De Russische bij bijt de mijten gewoon kapot". Het viltpapier dient om de minuscule mijten nauwkeurig te onderzoeken.
Alles staat onder wetenschappelijke leiding, zo benadrukt de Maarnse imker nog maar eens. "Want dit soort selectieprocessen heeft in het verleden al eens geleid tot volkomen uit de hand gelopen experimenten. Zoals de Killer Bee, een in Zuid-Amerika gekruiste zeer agressieve bijensoort die per abuis in de vrije natuur terecht is gekomen. Die heeft zich nu sterk vermeerderd, overheerst alle andere bijensoorten en valt in hordes vee en zelfs mensen aan".
De darren in de kasten met een Russische koningin mogen niet naar buiten, omdat die voor problemen kunnen zorgen. "De enige functie die een dar heeft is de koningin bevruchten. En dat mag hij nou juist niet doen omdat we (nog) niet weten welk effect de Russische bij op andere Europese bijensoorten heeft. We willen er zeker van zijn dat we geen steeklustige kruisingen krijgen". Er zit een soort rooster voor het vlieggat. Daardoor kunnen de werkbijen vrij uitvliegen en honing halen. De koningin kan er niet door. De iets groter uitgevallen darren lukt dat ook niet en zijn gedoemd hun korte leven nutteloos in de kast te verdoen. Pieterse: "Bijenkoninginnen paren met mannetjes (tot wel dertig verschillende) tijdens de bruidsvlucht, waarbij de partners wel tien kilometer kunnen overbruggen. Pas nadat uit onderzoek is gebleken dat kruisingen geen negatieve bijeffecten hebben, kunnen we met een gerust hart de Primorsky-mannetjes vrij laten rondvliegen".
--------------------------------------------------------------------------------
Bijen en de varroamijt:
Site van de Ambrosiushoeve. http://home01.wxs.nl/~ambros/
Dit is het landelijk proefbedrijf voor insektenbestuiving en bijenhouderij.

[Frans vanTongeren]

(12-06-'01)
Artikel uit EINDHOVENS DAGBLAD Dagblad van 07-05-2001

Meimaand belangrijk voor imkers
'De voorjaarshoning praktisch geheel verloren'

Door Yvonne Schuiveling

Maandag 7 mei. BAKEL - Komende zomer zullen er minder bijen zijn dan vorige zomer. Dit meldt imkervereniging De Klaverbloem uit Bakel. 'Mits het weer natuurlijk niet ineens voor langere tijd drastisch omslaat', haast voorzitter Wim Bosch zich te zeggen. Zojuist heeft hij, terwijl verschillende andere imkers uit de omgeving toekijken, een van de bijenkasten van de vereniging geopend om te kijken naar de ontwikkeling van de bijen en hun zwermgedrag.
'De werkbijen gaan pas zwermen en voedsel zoeken wanneer het warmer is dan een graad of elf. De koningin blijft samen met haar hofhouding in de kast. Zij legt elk etmaal zo'n tweeduizend eitjes om zo haar volk in stand te houden. Maar momenteel is het nog te koud en blijven de bijen op een kluit zitten rond de broedplaats om deze warm te houden.'
Op het terrein van het Instituut Voor Natuureducatie (IVN) in Bakel staan zes bijenkasten. Twee zijn van de vereniging en de andere zijn eigendom van imkers uit de omgeving. Mei is een belangrijke maand in de bijenwereld. Bosch en de andere imkers moeten in deze periode de bijenvolken goed in de gaten houden. Om te voorkomen dat het bijenvolk van de koningin te groot wordt en zo de controle verliest over haar volk en zelf gaat zwermen, moeten de imkers ingrijpen.
'We halen de koningin samen met ongeveer tienduizend van haar bijen uit de kast en plaatsen haar in een andere kast. We kunnen dit echter pas doen wanneer we zeker weten dat er voldoende opvolgsters voor haar zijn. Ik bekijk dus de raten of er coconnetjes bij zitten die een stuk groter zijn dan de andere. Hierin zitten namelijk de jonge koninginnen. Eén van hen zal de nieuwe koningin worden.'
Bosch is al jaren gefascineerd door het bijenvolk. 'Het is echt fantastisch om van dichtbij te zien hoe zo'n bijenvolk functioneert. Want welke bij uiteindelijk de nieuwe koningin wordt, bepaalt het bijenvolk helemaal zelf. 'Binnen twee uur nadat ik de koningin verplaatst heb, zullen de werksters de tien tot vijftien grotere eitjes koninginnegelei gaan voeden. Precies veertien dagen later moet de imker de jonge koninginnen uit de cocon halen en vrij in de kast rond laten lopen. Het bijenvolk bepaalt vervolgens zelf welke het sterkst is. Zij mag blijven leven, de anderen worden vermoord.'
Door het koude weer is de voorjaarshoning praktisch verloren gegaan. In het hoogseizoen wordt elke kast bevolkt door zo'n zestigduizend bijen. Deze moeten nu voor de zomerhoning gaan zorgen. Alle bijen vinden feilloos hun eigen kast terug. 'Bijen hebben een verschrikkelijk goed oriëntatiegevoel en verspreiden een eigen geur', legt Bosch uit. 'Om nu te voorkomen dat er door de kunstmatige splitsingen zwakke bijenvolkeren ontstaan zullen we in september weer kasten op elkaar plaatsen. Tussen de twee kasten plaatsen we een krant met een scheur erin. Door de drukinkt krijgen beide volkeren dezelfde geur en zullen elkaar niet meer herkennen als vijanden. Uiteindelijk zullen de volkeren één volk worden en één koningin vermoorden.'

[Jelte Pieter Dijkstra]

(Van Jelte Pieter
12-06-'01)
___
BOB,
Zie je wel dat er ook 'houders van bijen' zijn die tevens bijna geen honing hebben. Zeker hier in het koude noorden, waar het zo maar drie tot vier graden schilt met Limbrug!

[Frans vanTongeren]

(16-06-'01)
Artikel uit EINDHOVENS DAGBLAD van 15-05-2001

'Soms wel honderd steken op een dag'

Door Rob Burg

Dinsdag 15 mei. EERSEL - Bijenhouden en was en honing winnen is mateloos boeiend. Daar hoef je geen moment meer aan te twijfelen als Chris Schellens eenmaal zijn praatstoel gevonden heeft. De Eerselnaar vertelt honderduit over wat nu alweer 23 jaar zijn passie is. 'Er is maar één nadeel aan die bijen', erkent de imker. 'Ze steken. Soms heb ik wel honderd steken op een dag. Maar het doet me verder niks; ik kan er tegen.'
Bijen zijn zelden agressief, tenzij hun koningin overlijdt. 'Maar, blijf rustig! Sla ze niet en maak geen onverhoedse bewegingen', waarschuwt Schellens. 'Daar kunnen ze niet tegen. Ook van parfum en afwasmiddel kunnen ze agressief raken. En weet je wat het allergemeenste spul is?' Hij haalt een fles Ajax onder uit het aanrechtkastje: 'Hier worden ze helemaal gek van'.
Hij kent zijn pappenheimers: 'Ik heb alleen maar bijen van het type Buckfast, een heel zachtaardige soort, die bovendien meer honing haalt dan andere soorten'.
Schellens - lid van Bijenhoudersvereniging Duizel - is al vele malen in de prijzen gevallen met zijn honing, was en mede (honingwijn). En als geen ander weet hij hoe je bij honing kaf en koren scheidt: 'Laat er een druppel water op vallen. Binnen een paar minuten moet het water zijn opgelost'. En inderdaad, de waterproef werkt; Schellens' honing smaakt naar meer.
Eind jaren zeventig werd de Eerselnaar aangestoken door de liefde voor de bij. 'Ik was uitvoerder op de bouw. Een timmerman vroeg me of hij tijdelijk wat bijenkasten neer mocht zetten. Elke dag kwam ik erlangs gelopen en na een paar maanden wist ik er net zoveel van als hij.'
Schellens begon met twee volken. 'Maar binnen een jaar of vier, vijf had ik er veertig! Daarna heb ik het weer wat ingekrompen, tot ik er een stuk of vijftien overhield.' Ter illustratie: in de zomermaanden telt één volk tachtig- tot honderdduizend bijen. Schellens heeft er nu dus een slordige miljoen rondvliegen. In de winter wordt het bijenvolk gehalveerd. De moegestreden werksters leggen dan bij bosjes het loodje; de darren (mannetjes, zo'n zes- à zevenhonderd) worden vanaf september al uit de kast geweerd. Ze worden letterlijk de deur uitgewerkt: 'Een dar doet niks anders dan vreten en de koningin bevruchten. Ja, ze hebben het goed', erkent Schellens lachend. 'Maar dat is maar voor efkes, hè? In september gaan ze gelijk kapot. Dan moeten ze die vreters niet meer hebben.'
Zoals de liefde voor de bij al ras grote vormen aannam, zo ging het bij hem ook met het vlechten van bijenkorven. 'Dat heb ik geleerd van een oude collega-imker, die het op zijn beurt weer van een andere oudere man had geleerd. Het is puur nostalgie, want die korven worden al lang niet meer gebruikt.'
Om de honing van korfbijen te winnen, moeten de korf en de honingraat kapot gemaakt worden. En hetzelfde geldt voor de bijen. Het werken met kasten is dus veel diervriendelijker: 'Bij een kast blijft alles intact; er wordt niet één bij kapotgemaakt'. In de afgelopen vijf jaar perfectioneerde Schellens zijn vlechttechniek. Trots toont hij enkele fraaie korven en een dito bij in reuzenformaat zien. 'Binnenkort laat ik die korven voor het eerst keuren. Ik weet zeker dat ik in de prijzen val.'
Regelmatig is de Bijenhoudersvereniging Duizel op braderieën te vinden. De eerstkomende keer is op zondag 10 juni, op de Lentemarkt in Hoogeloon. Op zondag 24 juni staat de stand op de Sint-Jansmarkt in Duizel.

(Fr.)

[Frans vanTongeren]

(23-06-'01)
In de PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT van 23-06-'01 stond het volgende bericht:

- Bijen belagen kraanmachinist -

MAASTRICHT - Een zwerm bijen heeft gistermiddag in Maastricht een kraanmachinist tijdens zijn werk op 34 meter hoogte belaagd. De brandweer moest er aan te pas komen om de man te bevrijden.
De koningin van het bijenvolk bleek zich te hebben genesteld in de top van het draaiende gedeelte van de kraan. Twee brandweermannen, gehuld in speciale pakken, hebben de onfortuinlijke kraanmachinist naar beneden gehaald.
De bijen zijn verdelgd. ,,We konden er op die hoogte geen imker bij krijgen om ze te vangen``, aldus de brandweercommandant.

[Frans vanTongeren]

(26-06-'01)
In DE VOLKSKRANT van 29 mei 1999 stond het volgende bericht:
*
- Bijen gaan medicijn uit nectar oogsten -

Het plantenveredelingsinstituut CPRO-DLO in Wageningen gaat planten fabriceren die in de nectar geneesmiddelen produceren. De oogst daarvan wordt overgelaten aan bijen of hommels.
Vorig jaar heeft het instituut octrooi aangevraagd op deze 'bijenfabriek', die een tegenhanger kan vormen van het biomedisch bedrijf Pharming, dat koeien inzet om bijzondere geneesmiddelen te maken.
Basis voor het Wageningse productiesysteem zijn genetisch gemanipuleerde planten die een gen ingebouwd hebben gekregen voor de aanmaak van een eiwit dat als geneesmiddel kan dienen. Voorlopig spitst het onderzoek zich toe op de productie in petunia en anjer van een eiwit dat een belangrijk onderdeel vormt van een vaccin tegen een varkensziekte.
Uiteindelijk mikt het instituut op de productie van dure enzymen en vaccins voor menselijk gebruik die nu nog niet, of met moeite kunnen worden gewonnen uit dierlijke cellen.
Het ingebrachte gen moet, aldus projectleider dr. T. Creemers, dusdanig in het erfelijk materiaal worden geplaatst dat de plant het gewenste eiwit aanmaakt in de nectar. Dat biedt de mogelijkheid om bijen de oogst te laten verzorgen. Zij verwacht dat deze insecten uiterst efficiënte verzamelaars zijn, die het eiwit tijdens de honingproductie onaangetast laten.

[Frans vanTongeren]

(05-07-'01)
In HET BRABANTS DAGBLAD stond op 05-07-'01 het volgende bericht:

-Zwerm bijen belaagt fietsers in Oss. -

Nietsvermoedende fietsers en voetgangers werden gisteren op het fietspad tussen Kruis- en Kerkstraat onaangenaam verrast door een zwerm bijen. Het levert de nodige ieiiee's, getvers, wapperende handen en slingerende sturen op. Gelukkig lijken de beestjes niet agressief, steken vallen er vooralsnog niet. Twee politieagenten die op de melding afkomen, kijken het op veilige afstand aan. Ze zien in de bocht een kapot gevallen honingraat en een hoeveelheid geplette bijen liggen. Verderop zwermt nog een groot aantal rond. De agenten besluiten het fietspad aan beide kanten af te zetten. De een posteert zich bij de fietsenstalling aan de Kruisstraat, de ander op het kruispunt achter de Hema. Het stukje fietspad blijkt een drukke route. "Mogen we er niet door?", klinkt het talloze keren. "Het mag wel," zegt de agent telkens, "maar ik raad het af. Er zit een bijennest verderop." Zonder uitzondering kiezen de passanten zonder mopperen een andere route. Sommigen bedanken voor de waarschuwing. "Waarschijnlijk is het een nest van een verwilderde zwerm, dat door de harde wind uit deze boom is gevallen", zegt J. van de Biggelaar van de gemeentelijke Ongediertebestrijding, nadat hij poolshoogte heeft genomen. De zwerm is dan al een stuk kleiner geworden. Van de Biggelaar kan weinig aan de overlast doen: "Ik heb het gemeld bij het bedrijf dat de bestrijding voor ons doet. Normaal gesproken pakken ze het nest op en brengen het naar een imker. In dit geval gaat dat niet meer. Het nest is kapot, de koningin gaat weg en het volk volgt. Ze zijn aan het zoeken, dat zie je. Omdat ze geen nest meer hebben, zijn ze ten dode opgeschreven. Verder kunnen we hooguit poeder strooien over de bijen die op de grond zitten, om ze te vergiftigen." Dat een zwerm bijen op deze manier voor overlast zorgt, heeft Van de Biggelaar nog nooit eerder meegemaakt. "Zo'n nest zal best wel eens vaker uit een boom vallen, maar meestal komt het in de struiken terecht en blijft het heel."

[Frans vanTongeren]

(11-07-'01)
In de NRC van 5 juli stond het volgende bericht:

- DAKHONING - UIT PARIJS -

Met een routineus gebaar trekt Jean (John voor intimi) Paucton een honingraat uit de korf. "Kijk, daar kruipt de koningin", wijst hij zijn bezoek. Groter en trager dan de krioelende massa soortgenoten om haar heen is de hoofdbij volgens Paucton op zoek naar een plaats om eieren te leggen. Er zit al flink wat honing in de raat, maar het resultaat valt, door het slechte voorjaar volgens Paucton, tegen. Dat geldt voor ieder van zijn vijf korven. Er ligt dit jaar maar één oogst in het verschiet, in augustus, schat Paucton.
Op de hoogte waar we ons bevinden, dringt gedempt verkeerslawaai door. Pal beneden ons loopt de boulevard Naussmann, uiterst recht, staat de Madeleinekerk, en tegenover ons bevinden zich de 'grands magasins' Le Printemps en Galeries Lafayette. Om ons heen zinken dakgoten en zandstenen drakenkoppen, zojuist nogal grof gerestaureerd met witbetonnen opvuisels. We staan op het dak van Opéra Garnier, midden in Parijs.
Bijna 250 kilo goudgele, dunne honing oogst Paucton jaarlijks, hier op het dak van het oude opéragebouw en trouwens ook op dat van de nieuwe opéra Bastille.
Hij is er bijna twintig jaar geleden mee begonnen, simpelweg door hier korven neer te zetten.
Paucton, in middels gepensioneerd, was rekwisiteur van de opera. Moeiteloos somt hij alle grote regisseurs op, van Peter Zadek tot Robert Wilson en, ja, ook Rudolf Nurejev, jarenlang directeur van het balletgezelschap van de opéra, heeft hij goed gekend. Hij kent de geschiedenis van het gebouw op zijn duimpje, memoreert de grote branden, wijst op de oude decortrekkers: "nog steeds niets mee mis, hoor" en op de gietijzeren elementen in het gebouw, sporen van de bijdrage van Eiffel. Paucton houdt van dit gebouw en is blij met zijn bijen een aanleiding te hebben er nog regelmatig te komen.
In het eerste jaar, 1982, herinnert hij zich, "liep de honing de dakgoot in". Sindsdien is zijn honing onder de naam 'Miel des Toits de Paris' te koop in de Opéra zelf en bij Chez Fauchon, de beroemde deficatessenzaak aan de Place de la Madeleine. De smaak is "acacia-achtig", dank zij de acaciabomen, beneden langs de boulevard, en de bomen en bloemen in de tuinen van de Tuilerieën, vijf honderd meter ten zuiden van de opera.
Bijen zijn niet de enige dieren die Opéra Garnier herbergt. Met enige regelmaat nestelen er valken. En beneden, in de gewelven, zwemmen vissen. Voorheen was dit een moerasgebied. Het gebouw is neergezet op een onderaards waterbekken. En water was handig om bij de hand te hebben. De theaterkunst, met zijn pluche en kandelabers, bleek altijd licht ontvlambaar.
PIETER SCHOTTMAN

(voor het forum verwerkt door
Hennie Oes.
--------------------
Fr. un petit changé)

[Frans vanTongeren]

(18-07-'01)
Artikel uit PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT van 18-07-2000

-BIJENWOLF zweert bij honingbijen -

door Chiel Jacobusse

Dieren die gespecialiseerd zijn, zijn kwetsbaar. Ze zijn sterk afhankelijk van het wel en wee van hun voedselbron en de geschiedenis leert dat specialisten die van een bepaald dier of plant afhankelijk zijn, groot risico lopen om uit te sterven. Toch zijn er in de natuur zat voorbeelden van specialisatie.
Rupsen die zich beperken tot één enkele voedselplant, zoals de kamille-uil, die uitsluitend bloempjes van de kamille eet. Vliegenlarven die alleen slakken van één bepaalde soort eten en zelfs verschillende roofvogels die er maar een enkel soort prooien op na houden. Een voorbeeld van sterke specialisatie is ook de BIJENWOLF. Als bloembezoeker is deze graafwesp negen van de tien keer op guldenroede te vinden, maar zijn echte specialisatie zit `m in zijn prooidieren. Een jonge graafwesp kan alleen maar groot worden op een menu van uitsluitend honingbijen.
Eerst even voorstellen. De bijenwolf is door zijn geelzwarte lichaam voor iedereen als wesp herkenbaar. Met zijn lengte tot zo`n anderhalve centimeter is het ook geen soort die je zomaar over het hoofd ziet. Een handig kenmerk om de bijenwolf als zodanig te herkennen is de rij zwarte driehoekjes tussen het geel op de rug, maar een enkele keer ontbreekt die wel eens en is het achterlijf egaal oranjegeel. In dat geval zijn de vrouwtjes makkelijk te herkennen aan de `kam` op de voorpoten; een rij lange dikke stekels die verder alleen bij de zeldzame harkwesp voorkomen. De mannetjes overigens zijn minder makkelijk te herkennen. Niet alleen door het ontbreken van de kam, maar ook omdat ze een stuk kleiner zijn dan de vrouwtjes en daardoor makkelijker met een aantal andere graafwespen verward worden.
Gifsteek
In Nederland leven zo`n honderdtachtig verschillende graafwespen. De meeste zijn klein en onopvallend, maar hun gedrag is altijd opmerkelijk. Ze maken hun nest in de bodem of ook wel in dood hout of in rietstengels. In het nestholletje worden eerst een aantal prooien verzameld, waarbij iedere graafwesp zijn eigen specifieke soorten kiest. Zo zijn er bijvoorbeeld snuittordoders, vliegendoders, bladluisdoders en sprinkhaandoders. De prooien die als proviand voor de jonge larven dienen, worden niet gedood, maar door een gifsteek met de angel verlamd, zodat ze vers blijven. Op of bij de prooidieren wordt een eitje gelegd, en vervolgens wordt het nest vaak met klei of met plantaardig materiaal dichtgemetseld.
In zandige bermen zijn niet zelden kleine hoopjes zandkorrels, met ernaast een holletje te vinden. Vaak is dat het nest van de bijenwolf. Dat wordt geproviandeerd met drie of vier honingbijen. Wie geduld heeft om zo`n nest in alle rust te observeren ziet na verloop van tijd het vrouwtje bijenwolf aankomen. Meestal laag over de grond vliegend met een net gevangen prooi tussen de poten. Hoewel het nest bij voorkeur in zandbodem wordt aangelegd, zijn ook in open, zavelige bermen soms nesten te vinden. Voorwaarde is wel dat de begroeiing niet te hoog en te dicht is.
Terugkeer
De bijenwolf is een aantal jaren een zeldzame verschijning geweest. In de jaren zestig en zeventig was de soort in Zeeland nauwelijks meer te vinden. Vanaf de jaren tachtig nam het aantal heel lanzaam weer toe, en die toename lijkt zich nog steeds door te zetten. Onderzoekers houden het erop dat het gebruik van pesticiden een van de belangrijkste oorzaken was van de sterke achteruitgang in de vorige eeuw. Opvallend is in ieder geval dat de teloorgang en het herstel van de stand vrijwel gelijk op ging met die van roofvogels en uilen. Hoe dit zij: de bijenwolf is inmidddels weer een tamelijk gewone verschijning. Wie een paar forse pollen guldenroede in zijn tuin heeft, hoeft er naar alle waarschijnlijkheid geeneens voor van huis te gaan.