Acht gedichten / Guido Gezelle

[Frans vanTongeren]

Aan de vier ingezonden Gezelle-gedichten van Maurice Kuyckx heb ik er vier toegevoegd uit de site van Daan Lems.
---
Guido Gezelle werd als oudste kind van een Vlaamse hovenier te Brugge
geboren op 1 mei 1830.
en werd tot priester gewijd in 1854.
Hij werd leraar poëzie aan het seminarie te Rousselaere.
Andere functies van hem waren: onder-rector van het Engels seminarie te
Brugge, kapelaan te Brugge,
bestuurder van een Frans nonnenklooster.
Hij overleed in 1899

August Vermeylen schrijft over de dichter:
--Het geringste leven in de natuur heeft bij hem deel aan het geheel: een
bloem, een insect, een vogel, een vijvervlak, de zon, de sterrenhemel, alles
voert hem op tot de bron van al het geschapene: God.
Het verband tussen ieder ding en de al-bezielende wereld-kracht, het verband
tussen natuur en God is overal en tot in het geringste aanwezig--

Frans

*

ZOO WELKOM ALS DE BIE


Zoo welkom als de bie,
die,
aan 't ronken, wijl de last
wast,
terug met heuren buit
uit
de velden rijk beblomd
komt,
zoo welkom zijt ge mij,
gij,
wanneer ge mij verzet
met
hetgeen uw zwervend vlerk-
werk,
al vliegen achter 't land,
vand:
mijn hoppelend herte klopt
op 't
aanhoren en 't verstaan,
aan
het ruischen van zijn stem,
hem
wiens vlerken ik vaneen
scheên
en zenden op de locht
mocht.

*

O Zoete honing, zeem en zog der blommen,
wie zalder ooit genoeg, te vele u rommen ?
Wie, neerstig bietje, wie zal ooit genoeg
uw werk vereeren ? Geen, 't zij late of vroeg.

O Maagdelijke gebouw, daar menschenvamen,
hoe kundig en hoe koen, nooit aan en kwamen;
't is God die 't bietje leert en leisent hoe 't
zijn edel zeemgebouw volmetsen moet.

O Bieënherders, vluggevlerkte schapen,
voor u, gaan overal nen rijkdom rapen;
neem, uit den diepe schoot der aarde, gouden schoot,
maar zoeten hemeldauw, van blomme en blad.

1895

*

HEETE POOTJES

Een schalkaard had een bie gevaân
en hield ze bij heur vleren:
"Komt hier! - hij zag een jongske staan! -
komt hier mijn knappe kerel!
Hier heb ik zulk een schoon fatsoen
van beestje, ik wil 't u geven:
past op maar van 't niet dood te doen,
en laat het beestje leven.
Kom aan; jen hand; doet toe, 't vliegt weg;
doet toe want 't gaat ontsnappen!"
't Kind hield zijn handje toe: "Nie' waar,
hoe schoon dat is, hoe lieflijk!"
Ha! 't kindje wierd te laat gewaar
hoe schoon en hoe bedrieglijk.
Het liet het beestje los, en 't loeg
de traantjes uit zijn oogskes,
en zei 't: "Het beestje is schoon genoeg,
maar 't heeft zulke heete pootjes.

1860

Verklaring:
gevaân: gevangen
vleren: vleugels (vergelijk: vlerken en veren)
jen: je
loeg: lachte

*

WAT HANGT GIJ DAAR TE PRATEN

Wat hangt gij daar te praten
aan die blomme, o bruine bie;
waarop, waaruit, waarover
ik u ronken hoore en zie?
Gij zijt er met uw'neuze en
met uw' tonge al ingegaan;
gij het eraan geroken
en van alles aan gedaan,
daarom, daarin, daarover,
op uw' vlerken alle twee:
ik wonder hoe die blomme u
laat geworden, zoo ter lee!
Och, ware ik in heur' plaatse, ik
hiet u varen, en ik sloot
zoo seffens al dat werk, al
dat geruchte uit mijnen schoot,
en 'k...: "Rap, uit mijnen weg en
uit mijn zunne, dat ik zie:
houdt op, en laat mij werken,
of ik strale u!" zei de bie.

1882

Verklaring:
daarom: daarom(heen)
ik hiet u varen: ik beveel u weg te gaan
zunne: zon
ik strale u: ik steek

*

VAAR WEL NU, BONTE BIE,

Vaar wel nu, bonte bie, die bevende, al te straf
gebonden zit in 't graf ;
"vaartwel" nu zegt aan 't zonneken :
vrouw kobbe heeft 't u geroofd
en 't bronneken uw levens uitgedoofd :
daar kijkt en komt ze alreê moorddadig op u af !
Doch neen ! Nu heeft mijn voet, kort recht doende, u gered :
vrouw kobbe is doodgeplet ;
noch zullen zulke u hinderen,
die, gierig tot der dood, hun minderen
verschalken in de nood.
Weg, bietje, en ronkt nu weêr, onbelet !

*

DIEPE IN DE KORF IS DIEPE IN DEN HONING

In Vlandren wast in Vlandren<