In Zutphen hing een zwerm / Fr.v.T.

[Frans vanTongeren]

In Zutphen hing een zwerm.

Op vijf juni wilde het opstaan slecht lukken. De avond tevoren hadden de bijen m'n ruggegraat te zwaar belast. Het scheppen van een zwerm, het doppen breken, het afnemen van honing, het slingeren en terugplaatsen van ramen in de kasten hadden mijn wervels doen protesteren.
Toen werd er gebeld. Een oude kennis telefoneerde vanuit haar boekwinkeltje in Zutphen .... "Frans, er hangt een zwerm in de tuin van het Stedelijk Museum. Hij hangt aan dezelfde boom als twee jaar geleden! Wil je hem komen scheppen?"
Ik deed wat moeilijk. "O..., ja, een zwerm!" (ik had al acht volken thuis staan)
"Ik moet nog wel veel doen," probeerde ik nog. Maar zij ratelde door. "Wat fijn Frans dat je vandaag niet hoeft te werken."
"Ik hoef al een jaar niet meer te slaven!"
"O nee..., nou dan heb je vast wel even tijd voor die zwerm, he Frans."
Zuchtend zocht ik m'n spullen bij elkaar. Korf, juten lap, steen, kap en snoeischaar. Ik stapte in de auto. Ik mocht toch eigenlijk niet klagen. Ik was immers vrij man.
Het was prachtig weer en Zutphen is een mooie stad. Door een ruw, stenen poortje stapte ik de eeuwenoude kloostertuin binnen. Het was er onwezenlijk stil. Haagjes van buxus verdeelden de tuin in geometrische figuren.
In de kruin van een meidoornboom hing de zwerm. Ik legde mijn imkeruitrusting als "claim" onder de boom en ging op zoek naar een trap..
Het boekwinkeltje was een snoepje voor de liefhebber. Muren van verstilling om je heen. Een wat gezette, blozende man met onschuldige ogen achter ronde brilleglazen, vroeg mij op gedempte toon wat of ik wenste. Ik legde het hem uit. De juffrouw van de administratie keek mij dromerig aan. Eindelijk zag ze dan een echte imker. Zo'n mannetje uit het bos met een piepende kruiwagen als enige luxe..
De trap voelde aan als nieuw. Nog zonder krasjes of verfspetters.
De zwerm liet zich gewillig in de korf vegen. Ik keek op mijn horloge. Na een kwartier zou er "gestertseld" moeten worden. Even had ik niets te doen. Dat bezorgt een vreemd gevoel aan zo'n "altijd maar nuttig willen wezend" baasje.
De bronzen Mariaklok uit de 14e eeuw stond in een hoekje, geketend aan de grond. Een stenen kruis in de grond vermeldde dat Johan van Noordinck in 1536 verdronken was in de IJssel en een grenssteen uit 1766 scheidde Gelre van Munster.
Ik hoorde jonge stemmen in het dormitorium van het Dominicaner klooster uit de 14e eeuw. Ik verbeeldde me dat jonge monniken de slaapzaal weer op orde maakten.
"He meneer, u was hier twee jaar geleden ook al hè." De man die mij aansprak, woonde aan de kloostertuin. Hij was het, die mijn kennis had gewaarschuwd. Wij praatten over bijen; net als twee jaar geleden.
Wat later stelde een ietwat antroposofische figuur op een vouwfiets, mij vele vragen en was verrukt over mijn antwoorden. Hij deed me denken aan een pelgrim op weg naar Compostella, doch deze pelgrim moest de trein van 11.50 nog zien te halen.
Na een half uur doekte ik de zwerm op. De juffrouw van de administratie nam de trap van mij over en ik bespeurde iets in haar ogen van een hunkering naar het landleven.
In de auto zette ik radio vier aan. Ik hoorde vespers van Monterverdi zingen, uit 1643. De sonore zangstemmen hielden mij nog lang gevangen in een Middeleeuwse sfeer. De boomzuilen van de Joppelaan leken mij pilaren toe van een kathedraal!
Thuis zette ik de zwerm in mijn klein kapelletje...

Een vrolijke stem riep mij terug in de werkelijkheid.
"Buurman, ik geloof dat er een zwerm in de boom hangt!"

"Jezus, ...!"