J. van Brero / De heide

[Frans vanTongeren]

Piet Jager stuurde dit gedichtje in aug. 2000 op via de VBBN-Zoemlijst:
---

DE HEIDE

In wond're pracht
De heide lacht
En bij en imker tegen;
In 't heigebied
Hoe ver men ziet'
Viel neer een bloemenregen.

De zonne straalt
De heide praalt
Met flink gevormde scheuten,
Belooft heel wat te geven !
En naar de hei
Reist de imker blij,
Weer zal hij met zijn bijen
Het heidefeest beleven !

De heide bloeit
En nectar vloeit
De honingmagen binnen;
Op 't purp'ren kleed
Elk bijtje zweet
Van 't gretig nectar winnen

De zonne stijgt,
De heide hijgt,
Haar boezem zwelt, bij drommen
vallen zij aan,
Komen en gaan,
Dracht doet haar lichaam krommen

Haar huisje klein,
Haar "Vredestein",
Dat staat rondom in bloemen,
Spreidt geuren uit,
En zingend luid
De hei zij 's avonds roemen.

Dra over hei
In donk're pij
Trekt de avond. Zonder dralen
De zon in rust
Onze aarde kust
Nog zien we bijen halen !

Wat vrede alom
En rust rondom !
Een tempel is de heide !
De ziel stijgt op
Naar hoger top,
Naar bovenaardse weide.

Van 't aards gedoe
Tot overmoe
Uit evenwicht geslagen,
Komt zij weer bij,
Hier, op de hei,
En gaat naar Hem weer vragen.

Als wij in rust
Ons onbewust
Verzaam'len nieuwe krachten,
Gaat onze bij
Weer even blij
Vroeg uit voor nieuwe vrachten.

Zij laden op,
Hoog in de kop
der korven, nectar, honing
En bijna zwicht
Onder 't gewicht
Haar stro gevlochten woning !

J.H.E. van Brero, Santpoort 1940