Trichilia

[Frans vanTongeren]

TRICHILIA

De eerste weken op de hei waren voor mijn volk geen prettige logeerpartij. Druilerig weer was het en de zonnediertjes zullen verlangd hebben naar Joppe.
Gevoerd heb ik ze.. met suikerdeeg. Het voerbakje omrand met een honingkamer. Op het dak van de kast bonkte ik een kluit met pijpenstrootjes.
-
In de tweede helft van september haalde ik de honingmaaksters op.
Maar dat voerbakje.., dat stond er nog steeds op!
Ik liep naar de kast en vond het niet nodig met kap en handschoenen te werken.
De zon brandde in mijn rug. Het was middag en ik wilde tijd nemen om bijen te zien thuiskomen, beladen met lichtbruin stuifmeel.
De heide geurde. Een zware honinglucht hing boven het golvende, paarse veld.
Ik leunde op de kast en genoot van gezoem en stilte. Geen mens te zien, geen geronk te horen.
De kluit belandde op de grond en ik lichtte het dak van de bijenkast.
De voerbak zat vol bijen. Door het dekseltje zag ik dat ze in het bakje, raat hadden gebouwd; warrig, als Gaudi's kathedraal in Barcelona.
Ik wrikte aan de voerbak om de propolisverkitting te verbreken. Het voergat-plaatje legde ik tegen het voerbakje aan en voorzichtig schoof ik deze combinatie naar mij toe.
De bijen zoemden wild. Er vallen altijd doden bij deze operatie.
Onverwacht, werd ik pijnlijk gestoken. Geschrokken maakte ik een heftige beweging.
De voerbak sprong open en het plaatje viel op de grond.
De bijen stortten zich op mij en staken me ongenadig.
Wanhopig zocht ik naar het voergatplaatje, maar wolken bijen beletten mij dat te doen.
Het zweet stroomde langs mijn lijf en toen.. toen werd het hemels rustig.
Daar stond zij, slank, in haar wit., rond uitgesneden jurkje.
Ik sperde mijn ogen van verbazing. Wat een vrouw, licht getint met prachtig, zwart haar. Haar tepels tekenden zich donker af onder satijnen stof.
'Ik heet Trichilia'