DE KRISTALLENE BEKER.
Ienkear ha 'k dy beker mar dronken,
Folgetten mei pearl'jende mé,
De fine, de frjemde, de folle,
In heimnis fen ljeafde en fen wé.
Hy fonk'le s'as wûndere stjerren,
Oan in útlânske, waermere loft,
Mei kleuren biroan en forsêfte,
Yn't goudensinnich skimerjounsskoft.
't Wie krekt as ranken der blommen,
Stil op yn in frjemdmoaije tún,
Eft der sinnepoarper ferd´ve,
Efter 'n skitterjend simmerdún.
Hwer 'n sé is fen frjemdte, fen langstme,
Omstring'ljend in dreamelânsdou,
Mei hege, krúnrûzejende beammen,
Under eineleas simmerblau.
Sá moai wie ek 't lân fen myn ljeafde,
Mei dy folle beker foar my'¦
Ik naem him al hifkjend yn hânnen'¦
Do dronk ik ~ o goudmé ~ fan dy'¦
Ienkear ha'k dy beker mar dronken,
Dipt wie der yn smerte hjar saed;
Oergloede fen Julidei 's ljeafde,
Waerd' berne mèi sinne ek't skaed!
O fonkelkristal fen ljeafde!
O goudmé, pearelich fen smert!
Mei lange swolgen ha'k dronken,
En't klokke my nei yn myn hert'¦
DE KRISTALLEN BEKER
Eenmaal heb 'k die beker maar gedronken
Volgegoten met parelende mee
De fijne, de vreemde, de volle,
Een geheim van liefde en van wee
Hij fonkelde z' als wonderende sterren,
Aan een buitenlandse, warmere lucht,
Met kleuren belopen en verzacht
In 't goudzonnig schemeravondmoment
't Was net als ranken der bloemen,
Stil op in een vreemdmooie tuin,
Of er zonnepurper verdoofd,
Achter 'n schitterende zomerduin.
Waar 'n zee is van vreemde, van verlangen,
Omstrengelend een dromenlandauw,
Met hoge kroonruizende bomen,
0nder eindeloos zomerblauw.
Zo mooi was ook 't land van mijn liefde,
Met die volle beker voor mij'¦.
Ik nam hem al beproevend in mijn handen'¦
Toen dronk ik, - o goudmee- van jou
Eenmaal heb 'k die beker maar gedronken,
Gedoopt was hij in smart van haar wel;
Overgloed van julidag's liefde,
Werd geboren met de zon ook de schaduw!
O fonkelkristal van liefde!
O goudmee, parelig van smart!
Met lange zwolgen heb 'k gedronken,
En 't klokte na in mijn hart'¦..
Ienkear ha 'k dy beker mar dronken,
Folgetten mei pearl'jende mé,
De fine, de frjemde, de folle,
In heimnis fen ljeafde en fen wé.
Hy fonk'le s'as wûndere stjerren,
Oan in útlânske, waermere loft,
Mei kleuren biroan en forsêfte,
Yn't goudensinnich skimerjounsskoft.
't Wie krekt as ranken der blommen,
Stil op yn in frjemdmoaije tún,
Eft der sinnepoarper ferd´ve,
Efter 'n skitterjend simmerdún.
Hwer 'n sé is fen frjemdte, fen langstme,
Omstring'ljend in dreamelânsdou,
Mei hege, krúnrûzejende beammen,
Under eineleas simmerblau.
Sá moai wie ek 't lân fen myn ljeafde,
Mei dy folle beker foar my'¦
Ik naem him al hifkjend yn hânnen'¦
Do dronk ik ~ o goudmé ~ fan dy'¦
Ienkear ha'k dy beker mar dronken,
Dipt wie der yn smerte hjar saed;
Oergloede fen Julidei 's ljeafde,
Waerd' berne mèi sinne ek't skaed!
O fonkelkristal fen ljeafde!
O goudmé, pearelich fen smert!
Mei lange swolgen ha'k dronken,
En't klokke my nei yn myn hert'¦
DE KRISTALLEN BEKER
Eenmaal heb 'k die beker maar gedronken
Volgegoten met parelende mee
De fijne, de vreemde, de volle,
Een geheim van liefde en van wee
Hij fonkelde z' als wonderende sterren,
Aan een buitenlandse, warmere lucht,
Met kleuren belopen en verzacht
In 't goudzonnig schemeravondmoment
't Was net als ranken der bloemen,
Stil op in een vreemdmooie tuin,
Of er zonnepurper verdoofd,
Achter 'n schitterende zomerduin.
Waar 'n zee is van vreemde, van verlangen,
Omstrengelend een dromenlandauw,
Met hoge kroonruizende bomen,
0nder eindeloos zomerblauw.
Zo mooi was ook 't land van mijn liefde,
Met die volle beker voor mij'¦.
Ik nam hem al beproevend in mijn handen'¦
Toen dronk ik, - o goudmee- van jou
Eenmaal heb 'k die beker maar gedronken,
Gedoopt was hij in smart van haar wel;
Overgloed van julidag's liefde,
Werd geboren met de zon ook de schaduw!
O fonkelkristal van liefde!
O goudmee, parelig van smart!
Met lange zwolgen heb 'k gedronken,
En 't klokte na in mijn hart'¦..
Uit:
De Wylde Fûgel, 1932
Simke Kloosterman, (zij was de eerste Friese dichteres, wiens werk in een dichtbundel werd gepubliceerd.)
Vertaling J.P.