Carnica’s.
Bé, 52 jaar jong, is inmiddels 41 jaar imker.
In 1965, op 12 jarige leeftijd, ontdekte hij achter zijn ouderlijk huis een bijenzwerm. Het was eind april. Hij schepte de zwerm in een geleende korf en maakte er een noodonderkomen voor. Hij timmerde een bijenkast en raampjes in elkaar, niet wetende dat dit alles aan bepaalde maten moest voldoen. Het gevolg was één warboel van raten en alle ramen zaten vastgekit aan de zijwanden. In zijn beleving had hij een mooie kast tjokvol met bijen. Honing was dat jaar nog niet aan de orde.
Eind september gingen de bijen minder vliegen en spoedig zouden ze door het koudere weer en het korten van de dagen, overgaan in de winterrust. De volgende maanden waren er geen bijen te zien.
Bij mooi weer in het voorjaar ging hij regelmatig kijken bij de kast. Geen bij die vloog.
In april opende hij de kast en tot zijn grote verdriet lagen alle bijen dood in de kast.
Door zijn gebrekkige kennis van het bijenleven, wist Bé nog niet, dat ze in september gevoerd hadden moeten worden. Een wintervoorraad van ongeveer 15 kilo suiker opgelost in water. Zijn vader wist dat wel, maar had zich stil gehouden. Hij zag de nieuwe hobby van Bé niet zo zitten.
Maar….. Bé liet zich niet van de wijs brengen. Hij zocht een imker in de buurt op, Hendrik Prins, en vertelde hem van zijn bijen. Hendrik zei : “Ach mien jonge, ik hölp oe wel wieder”.
Hij kreeg van hem een originele simplexkast en een bijenzwerm. Bé ging weer dol gelukkig aan de slag. Om meer kennis te vergaren bezocht hij regelmatig Hendrik Prins en Hendrik Dekker, een andere imker in de buurt.
Alles verliep nu voorspoedig en het bijenvolk ging goed gevoerd de winter in.
Het jaar daarop had hij al wat honing te slingeren. Aan het eind van het jaar had hij al 5 bijenvolken. De bijen waren een mengelmoes van verschillende rassen.
Na 10 jaar imkeren is hij overgestapt op het Carnica bijenras.
Van oorsprong komt dit ras van de Balkan. De Carnica’s zijn zachtaardig en hebben een grote haaldrift. Nog steeds, 30 jaar later, imkert Bé met dit ras. In plaats van een imkerjack of sluier draagt hij alleen een wit hoedje als hij in de bijen werkt.
Handig als Bé is, heeft hij zichzelf het korfvlechten eigen gemaakt.
(Be achter het huis met zijn korfvlechterij). Zijn opa, die hij nooit heeft gekend, maakte vroeger ook zijn eigen korven. Opa had meestal zo’n 70 tot 80 bijenvolken in korven.Toen opa is overleden in 1938, bracht Bé’s vader, samen met Harm Huisjes met de pullenbok (vaartuig voor melkbussen) de laatste 27 korven naar de honingzemerij aan het Wolfsbos (3e Opgaande (een soort brede sloot)) in Hoogeveen. Gemiddeld wogen de korven met honing zo’n dertig à veertig pond. De opbrengst was gering. De korven en zo'n 1000 pond honing brachten ongeveer fl 27,75 op.
Rond 1980 had Bé ongeveer 50 volken. Hij reisde er mee naar de koolzaadvelden in de Flevopolder en 1000 kilo honing per jaar was geen zeldzaamheid.
In de loop van de jaren is zijn kennis op bijengebied steeds groter geworden.
Intensief ging hij zich met de koninginnenteelt bezig houden, zodat goede eigenschappen nog beter tot hun recht konden/kunnen komen.
Eerst kwamen de Carnica koninginnen van Schiermonnikoog. Maar na een jaar of 7 vond hij dat de volken zich maar matig ontwikkelden.
Op zoek naar ander materiaal kwam hij terecht bij Carl Drescher in Meppen (Duitsland).
De heer Drescher is een door de Duitse Imker Bond erkende Carnicateler en beheerder van een Carnica proefbijenstand in de omgeving van Meppen.
Drescher gaf Bé de gelegenheid om jonge koninginnen op de proefbijenstand te laten bevruchten. Doordat in een grote omtrek rond de proefbijenstand alleen maar Carnica volken stonden/staan, zijn veel paringen raszuiver. Mede hierdoor, kon hij voor zijn eigen stand een betere selecti
