robotbijen

[Romée van der Zee]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Zelf ben ik thuis al een heel eind gevorderd met een uitvinding waar ik Ed
P. mee zal overtroeven, mijn robotbijen. Ik zal er vast wat van vertellen.
Het eerste probleem dat ik moest oplossen was het bouwen van een goed
gelijkende kunststofbij, waarin ik een chip kwijt kon. Gelukt. Een miniscuul
zonnepaneeltje zorgt voor de nodige energie. Bovendien is de energievoorraad
via contactpuntjes overdraagbaar op andere kunstbijen.
Het tweede probleem was het programmeren van de chips die ik in mijn
robotbijtjes zou implanteren. Ik wil een voldoende aantal variabelen
inbrengen om een zelflerend systeem te laten ontstaan.
De opgave is om de kortste weg te vinden naar die bloemen die in een bepaald
gebied nectar produceren. Al gauw vond ik uit dat mijn robotjes dezelfde
hoofd en zijwegen (zelf) programmeerden als natuurbijen doen. Het
vastgelegde patroon kon softwarematig echter veel sneller en effectiever
worden overgedragen dan bij natuurbijen, wat tot een aanzienlijke
productieverhoging leidde.
Zo ontwierp ik iets wat mierenonderzoekers 'swarm intelligence' noemen, nl
het ontstaan van zelforganisatie zolang mieren/bijen zich aan simpele
gedragsregels (conceptcharter) houden. (zie ook nature van 6 juli).
Nou ja ik kan er nog veel meer over vertellen, voor mij hebben die
ziektegevoelige natuurbijen inmiddels wel afgedaan. Controle en techniek,
dat is fascinerend en leuk,
Romée

[Erik Speksnijder]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Hoi Romee,

Je hebt het in je verhaal over een goed gelijkende kunststofbij, die je
moest maken. Ik heb echter een artikel liggen uit "National Geographics"
(1990) over onderzoekers met een nepbij. Deze nepbij lijkt echter totaal
niet op een bij. Het is gewoon een plomp ding, waar ze wat was uit het volk
op aangebracht hadden om het de juiste geur te geven, en het heeft maar 1
grote "rugvleugel", die ze in trilling kunnen brengen. Aan de voorzijde van
het nepbijtje loopt een slangetje, waaruit wat suikerwater komt. Het
gedrocht werkte echter prima.
Indien je geïnteresseerd bent, kan ik het artikel wel voor je kopiëren.
Groetjes,

Erik

[Bob de Graaf]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Romee,

Je schreef:

Nou ja ik kan er nog veel meer over vertellen, voor mij hebben die
ziektegevoelige natuurbijen inmiddels wel afgedaan. Controle en techniek,
dat is fascinerend en leuk,

Romée, doe mij er maar twee! (dozijn)

Bob

[Romée van der Zee]

this message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Beste Erik,

Ik heb de geuren vervangen door (geluids-)frequentiesignalen, dat
vereenvoudigde alles. Het had nog een niet onbelangrijk neveneffect. Hoe
sneller een bij terugkwam met nectar des te sterker werd het geluidssignaal.
Op deze wijze konden de meest efficiente routes optimaal worden
overgedragen. Zoals bekend zijn er in de lucht vaste bijenwegen, gerelateerd
aan het onderliggend landschap. Mijn robotbijen zijn uitgerust met een print
van de omgeving en kunnen door calculatie rechtstreeks naar de drachtbron
vliegen (opnieuw opbrengstverbetering). Robotbijen zijn niet afhankelijk van
het landschap in het bereiken van hun doel! Toch ben ik hier weer vanaf
gestapt omdat een ander voordeel verloren ging. Juist door ze te dwingen de
vaste natuur-bijenwegen te volgen, werden de wiskundige patronen die aan het
vlieggedrag ten grondslag liggen meer bruikbaar op andere gebieden. Bij
mieren heeft de analyse van swarm gedrag al geleid tot het verbeteren van
het chemisch productieproces bij Unilever. Ik stel me voor dat de algoritmes
(=soort wiskundige formules) die mijn robotbijen opleveren gebruikt kunnen
worden om stromen dataverkeer in grote computernetwerken te optimaliseren.

De geluidssignalen zijn voor mensen niet hoorbaar, maar het is me opgevallen
dat als ze worden omgezet naar een pianopartituur, dat ze dan heel melodisch
klinken.

Het goed nabootsen van de lichaamsvorm van bijen was belangrijk omdat een
bijenlijfje van deze grootte geschikt is voor bijna alle bloemen. Bovendien
bleek me met testen dat de aerodynamische waarden aanvaardbaar waren (al
denk ik dat daar nog produktiewinst!) valt te halen. Een andere reden is dat
het publiek geestelijk nog niet voorbereid is op een gerobotiseerde
insectenwereld. Het leek me daarom beter ze onopvallend te laten zijn.

> Indien je geïnteresseerd bent, kan ik het artikel wel voor je kopiëren.

heel graag, ik zal je mijn adres per privemail sturen.
groeten van,
Romée

[Bob de Graaf]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Romee,
je vergeet iets! Hoe komen ze aan de enzymen. Nemen ze die mee in een
tankje of voeg je ze naderhand via een chemisch proces toe:-)

Bob

[Bob de Graaf]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Beste Romée

Natuurlijk blijf ik even doorvragen.

Hoe los je het energieprobleem op als het slecht weer is zoals de afgelopen
weken. Dan werken die zonnecellen natuurlijk niet. Gaan ze dan eerst op de
hometrainer om de batterij op te laden?
Houdt je ze via de sateliet in de gaten?

Bob

[Bob de Graaf]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

gaat er op de vluchten ook een tankvliegtuig...eeeeh BIJ mee?
of laat je ze net als de nieuwe generatie robots op vlees leven (zoals deze
week in de krant stond) als de zon wat achter de wolken is verdwenen?
Onderweg wat vliegen en insecten vangend.
Vang je 3 vliegen 1 een klap. Veel meer nectar, minder vliegen en insecten,
minder bestrijdingsmiddelen in de land en tuinbouw!

Bob

[Romée van der Zee]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Beste Bob,

Natuurlijk nemen ze die mee in een tankje. Bij thuiskomst wordt dan eerst de
onverwerkte nectar naar bloemsoort gescheiden, zodat ik via een versneld
fermentatie proces heel specifiek honingsoorten per bloem kan produceren.
Dit is nog nergens vertoond.

Romée

[Romée van der Zee]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Een van de interessante mogelijkheden van mijn robotbijen is de mogelijkheid
om data bestanden te analyseren. Zo heb ik een varroa-invasie gesimuleerd en
onderzocht welke reakties dat opleverde. Het resultaat was een versterkte
kastenvorming. Bij eusociale insecten (bv mieren) zijn varianten van één
basistype aanwezig die kunnen uitgroeien tot zeer verschillende vormen, al
naar gelang de werkzaamheden die zij verrichten. Bij mijn robotbijen vond ik
door statistische analyse dat een kaste van robotbijen ontstaan was met
grotere kaken, die effectiever de varroamijten kon opruimen. De grootte van
de kaste bleek afhankelijk van de omvang van de bijenpopulatie. Kortom de
robotbijen regelen zelf de allometrische (= de verschillende uitgroei van
organen, bij robots natuurlijk aanpassing van de hardware) verschillen. Net
als in de natuur. Bij bijen is het meest bekende voorbeeld de uitgroei van
een eitje tot werkster of koningin, afhankelijk van voeding.
Ik merkte tot mijn verbazing dat hoe groter de robotbijenpopulatie was, hoe
kleiner werd de mijtruimerskaste. De oplossing bleek voor de hand liggend.
Ook in de natuur blijken bij toenemende dichtheid die factoren bevorderd te
worden die de groei remmen. De mortaliteit stijgt door een toenemende
ziektegevoeligheid, en de toename van het aantal predatoren(=jagers), zoals
mijten, bijenwolven en koninginnetelers. Vruchtbaarheid vermindert en
agressie neemt toe enz.
Hier gewerd mij een belangrijk voordeel van mijn robotbijen. Ik kon met
grote volken werken zonder de omgeving te verontreinigen ivm het uitroeien
van mijten, zoals natuurimkers moeten doen,
Romée

[Romée van der Zee]

This message was distributed by the mailing list vbbn_zoem-L

Hadden mijn robotbijen behoefte aan darren.
In de natuur wordt de meeste energie gestoken in zusters. Dat is
begrijpelijk omdat deze nauwer verwant zijn dan mannetjes. En het gaat,
zoals bij alle leven, om het veilig stellen van het eigen genetisch
materiaal. Dat maakt tevens duidelijk dat er wel oorlog in een bijenvolk
moet uitbreken, indien die zusters genetisch sterk verschillend zijn. Het
zogenaamde F2 probleem, wat wij aan bijenveredelaars te danken hebben. Om
die reden ben ik het geheel eens met het terughoudend standpunt van de VBBN
en de Ambrosiushoeve tav de import van koninginnen, al komen ze uit Rusland.
Dochters zijn eveneens minder verwant, zodat daarin eveneens maar beperkt
geinvesteerd wordt.
De vraag doet zich voor waarom werksters zich dan toch nog zouden opofferen
voor hun nakomelingen.
Trivers berekende 25 jaar geleden dat voor de Hymenoptera (waarvan onze
bijen deel uitmaken), de genetisch meest suksesvolle verhouding tussen
zusters en nakomelingen 5 : 3 is. Bij mieren klopt dit ook.
Hoe zit dit bij bijen. M. D. Allen (1965) geeft aan dat gemiddeld 4% van de
belegde cellen uit darrenbroed bestaat. Calis hanteert deze variabele ook in
zijn varroa-simulatiemodel. Verder onderzoek is niet bekend.
Dat zou inhouden dat de verhouding bij bijen 24 : 1 is. Het zou interessant
zijn te weten of deze verhouding bij niet gedomesticeerde bijen even
onevenwichtig is. En verschillen de bijenrassen onderling?
Het in deze omstandigheden toepassen van de darrenraatmethode maakt de
verhouding nog ongunstiger. Op dit punt ben ik dus een geheel andere mening
toegedaan dan de Ambrosiushoeve.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat het voor de verbetering van mijn
robotbijen nodig is een flink aantal gezonde mannetjes te ontwerpen,
Romée