Integere (forum)auteurs?
Geplaatst: do 22 nov 2001, 22:40
Van te voren nog even dit; ik ben een tijdje afwezig geweest. Dit had alles te maken met een door een virus gecrashte computer. Maar I AM BACK! En Virusvrij!
Dit schrijven stond eigenlijk gepland voor 13-14 november. Helaas dus verlaat, maar in Fryslân zeggen we dan: "Better let as hielendal net!"
"Door het verzenden van mijn geschreven stukjes, stuur ik iets van mijn persoonlijkheid naar het forum toe. Deze stukjes beschouw ik als mijn kinderen."
Ik zou het met u willen hebben over het schrijven van stukjes op het imkerforum. Er zijn namelijk enkele dingen die mij nogal 'hoog' zitten. In het onderstaande schrijven wil ik een boodschap van integriteit uitdragen. Leest u maar;
Forumbinding
Ik ben vanaf februari bezig met het schrijven van '˜bijenstukjes' over uiteenlopende onderwerpen. U doet hetzelfde. En wat zorgt er nu voor dat andere imkers en ik elke dag weer herhaaldelijk schrijven op het forum en zich er aan binden? Hier zijn verschillende redenen voor te vinden:
In de allereerste plaats is dat natuurlijk onze hobby. De bijtjes zorgen ervoor dat we uit een onuitputbare bron eindeloos gespreksstof putten.
Een andere reden is het forum dat Romée heeft opgezet. Haar persoon en haar werk, het forum hebben mij en velen geïnspireerd en aangespoord.
Ten slotte wijzelf. "Wijzelf?", zult u zich afvragen. Ja wijzelf! We zoeken elkaar op. We zijn deelgenoten en vervelen elkaar niet. Althans u mij niet!
Mijn gevoelens
Door het verzenden van stukjes stuur ik telkens, onbewust, maar ook bewust iets van mijn persoonlijkheid naar het forum. De stukjes beschouw ik als mijn kinderen. Ik heb (nog) geen kinderen, maar op dit moment zijn ze dat voor mij. Het zijn mijn troetelkindjes, maar tegelijkertijd ook mijn zorgenkindjes!
Met al mijn zorgzaamheid probeer ik ze 'iets' mee te geven. Heerlijk vind ik het als een andere deelnemer serieus met mijn (troetel)kind omgaat en het toebedeelt wat het toekomt. Veel zorgen maak ik mij over mijn zorgenkinderen, als ze dreigen te worden onder gesneeuwd. Het zal u niet anders vergaan, denk ik.
Als ouder, kies ik er voor om ze uit te leveren aan de 'grote boze' wereld. Al doe ik dat met tegenstrijdige gevoelens. Apart is dat. Het komt, denk ik, voort uit een drang om te presteren. Het komt voort uit een drang om voort te leven. Immers wie schrijft, die blijft!!!(voor de eeuwigheid).
Zeker voor de oudere forumers onder ons, en dat is het grootste deel, gaat deze stelling op.
Veel ouders zoeken de vervulling in hun nazaten. Ouders hopen dat hun kind het ver schopt. Ik merk dit gegeven bij meer forumers; de prestatiedrang, het etalerende aspect, het '˜blijvende' gevoel. En is dat dan erg? Ik vind van niet. Het is menselijk.
Het komt ook voor dat ik er voor kies om mijn nageslacht niet uit te leveren. Ze zijn mij dan te eigen. Ze staan mij te na aan het hart. Ik bied ze een permanente huisvesting aan op mijn harde schijf, hun thuishaven.
(Alhoewel daar nu een virus omzweeft, die ze infecteert en verandert in exe. Tegen hun eigen zin in natuurlijk. Deze ekse-behekste bestandjes kan ik niet meer openen. Ik zal er alles aan doen om deze vijand uit te schakelen. Vreselijk als een van mijn kindjes sterft, want er sterft dan ook iets af in mij. Ik voel me down op dat moment. Ik heb gefaald in mijn ouderlijke taak. Ik had hen, als ouder, een veilige haven moeten geven. Op een floppy!)
Het lijkt allemaal wat softie, maar meen het echt. Ik meen het oprecht!
Zelfkastijding
Het is denk ik heel menselijk dat ik als imker een band met het imkerforum heb gekregen en onderhoud. (Uit dat oogpunt bekeken verwondert het mij niet dat er een verlanglijstje is ontstaan met forumwensen.) Ik ben er dagelijks mee bezig, zoals vele imkers met mij. Je komt pas achter iets wat je lief is, als je jezelf gedwongen een onthouding oplegt.
Ex
Dit schrijven stond eigenlijk gepland voor 13-14 november. Helaas dus verlaat, maar in Fryslân zeggen we dan: "Better let as hielendal net!"
Eerste deel
Integere (forum)auteurs?
Integere (forum)auteurs?
"Door het verzenden van mijn geschreven stukjes, stuur ik iets van mijn persoonlijkheid naar het forum toe. Deze stukjes beschouw ik als mijn kinderen."
Ik zou het met u willen hebben over het schrijven van stukjes op het imkerforum. Er zijn namelijk enkele dingen die mij nogal 'hoog' zitten. In het onderstaande schrijven wil ik een boodschap van integriteit uitdragen. Leest u maar;
Forumbinding
Ik ben vanaf februari bezig met het schrijven van '˜bijenstukjes' over uiteenlopende onderwerpen. U doet hetzelfde. En wat zorgt er nu voor dat andere imkers en ik elke dag weer herhaaldelijk schrijven op het forum en zich er aan binden? Hier zijn verschillende redenen voor te vinden:
In de allereerste plaats is dat natuurlijk onze hobby. De bijtjes zorgen ervoor dat we uit een onuitputbare bron eindeloos gespreksstof putten.
Een andere reden is het forum dat Romée heeft opgezet. Haar persoon en haar werk, het forum hebben mij en velen geïnspireerd en aangespoord.
Ten slotte wijzelf. "Wijzelf?", zult u zich afvragen. Ja wijzelf! We zoeken elkaar op. We zijn deelgenoten en vervelen elkaar niet. Althans u mij niet!
Mijn gevoelens
Door het verzenden van stukjes stuur ik telkens, onbewust, maar ook bewust iets van mijn persoonlijkheid naar het forum. De stukjes beschouw ik als mijn kinderen. Ik heb (nog) geen kinderen, maar op dit moment zijn ze dat voor mij. Het zijn mijn troetelkindjes, maar tegelijkertijd ook mijn zorgenkindjes!
Met al mijn zorgzaamheid probeer ik ze 'iets' mee te geven. Heerlijk vind ik het als een andere deelnemer serieus met mijn (troetel)kind omgaat en het toebedeelt wat het toekomt. Veel zorgen maak ik mij over mijn zorgenkinderen, als ze dreigen te worden onder gesneeuwd. Het zal u niet anders vergaan, denk ik.
Als ouder, kies ik er voor om ze uit te leveren aan de 'grote boze' wereld. Al doe ik dat met tegenstrijdige gevoelens. Apart is dat. Het komt, denk ik, voort uit een drang om te presteren. Het komt voort uit een drang om voort te leven. Immers wie schrijft, die blijft!!!(voor de eeuwigheid).
Zeker voor de oudere forumers onder ons, en dat is het grootste deel, gaat deze stelling op.
Veel ouders zoeken de vervulling in hun nazaten. Ouders hopen dat hun kind het ver schopt. Ik merk dit gegeven bij meer forumers; de prestatiedrang, het etalerende aspect, het '˜blijvende' gevoel. En is dat dan erg? Ik vind van niet. Het is menselijk.
Het komt ook voor dat ik er voor kies om mijn nageslacht niet uit te leveren. Ze zijn mij dan te eigen. Ze staan mij te na aan het hart. Ik bied ze een permanente huisvesting aan op mijn harde schijf, hun thuishaven.
(Alhoewel daar nu een virus omzweeft, die ze infecteert en verandert in exe. Tegen hun eigen zin in natuurlijk. Deze ekse-behekste bestandjes kan ik niet meer openen. Ik zal er alles aan doen om deze vijand uit te schakelen. Vreselijk als een van mijn kindjes sterft, want er sterft dan ook iets af in mij. Ik voel me down op dat moment. Ik heb gefaald in mijn ouderlijke taak. Ik had hen, als ouder, een veilige haven moeten geven. Op een floppy!)
Het lijkt allemaal wat softie, maar meen het echt. Ik meen het oprecht!
Zelfkastijding
Het is denk ik heel menselijk dat ik als imker een band met het imkerforum heb gekregen en onderhoud. (Uit dat oogpunt bekeken verwondert het mij niet dat er een verlanglijstje is ontstaan met forumwensen.) Ik ben er dagelijks mee bezig, zoals vele imkers met mij. Je komt pas achter iets wat je lief is, als je jezelf gedwongen een onthouding oplegt.
Ex