Bijenhouden.nl

Mollen in je tuin

Een groot aantal Gorsselse imkers woont in het '˜buitengebied' van de gemeente. Stilzitten is er voor hen niet bij; voortdurend zijn ze in de weer met schoffel, hark, riek, spitvork en bats om de grond op de hak te nemen.
Af en toe..krijgen ze hulp van een tuinman; een zwarte ... die zich uit de naad werkt voor géén geld.
Ho, ho lezer... dit is geen rechtse praat. U vindt geen neo-kolonialistische trekjes in dit stukje; deze tuinman is autochtoon, oer Hollands en heeft een eigenzinnig karakter. Hij zet zijn eigen koers uit met als motto: '˜Al wroetende komt men er door'.
Gerrit van Dijk en ik hebben deze winter samen al twintig van deze tuinlieden het land uitgestuurd en om succesvol te blijven in ons uitwijzingsbeleid hebben we een lezing gevolgd in Deventer, in de Penninckshoek, door ene heer Veldkamp uit Harfsen.
'˜Mollen' zei deze landbouwbedrijfsvoorlichter, '˜eten per dag hun lichaamsgewicht aan regenwormen op. De vrouwtjes wegen 75 gram en de mannen(de rammnen) 125 gram.
Per ha is er plaats voor twintig mollen. Om hun voedsel te verzamelen, lopen ze dagelijks hun gangen (ritten) na. Met voelharen op neus en keel merken ze de regenwormen op die door hun gangen kruipen.
Als er een overvloed aan wormen is, wordt het overschot de kop afgebeten en in een voorraadkamertje bewaard.
De gangen moeten worden verlengd of hersteld. Het teveel aan grond wordt weggedrukt naar buiten. Daar ontstaat een prachtige zwarte, bruine of gele kegel; een molshoop.'
Per dag kan een mol wel vier molshopen formeren.
Mollen moeten ook aan de toekomst denken. Man en vrouw ontmoeten elkaar. Zien of ruiken doen ze elkaar niet, maar voelen kunnen ze wel en als het goed aanvoelt en de paring is gelukt, beginnen ze een nest te bouwen; een burcht.
Een potentiële mollenvanger moet nu even goed opletten. De burcht van het mollenechtpaar moet er rustig kunnen bijliggen. Ze gaan dus niet midden in een weiland bouwen, waar de paarden lustig rond galopperen. Ze bouwen het liefst onder de afrastering van het perceel. Daar wordt niet gedraafd. Daar is de grond niet vastgestampt of vast gereden door landbouwwerktuigen.
Er wordt een nestruimte gegraven die met droog gras of bladeren wordt opgevuld. Verschillende ritten gaan vanuit het nest het veld inlopen en verder stoten de molletjes wat luchtgaten in het dak van de burcht. De zandkegel boven het nest is opvallend groter dan de doorsnee molshoop. De mollenvanger moet weten dat de mol na een dag werken, '˜s avonds weer naar huis gaat om te overnachten en '˜s morgens weer uitrukt om z'n gangenstelsel verder uit te bouwen. De mollenklem moet dus in de buurt van zo'n burcht worden gezet en niet zomaar ergens in '˜the middle of no where'.
Gerrit en ik vermaakten ons met allerlei uitvoeringen van mollenklemmen die Veldkamp had meegenomen. Wij konden bijtijds onze handen wegtrekken als de klemmen met een droge klap hun kaken op elkaar klemden.
Veldkamp liet ons ook nog apparatuur zien dat een professionele mollenvanger placht te gebruiken. Een soort raketwerper die pillen in de grond drukt die zijn gevuld met fosforwaterstofgas. Dat spul is 33 maal giftiger dan blauwzuurgas zei hij.
Het begon me op te vallen dat Veldkamp nogal astmatisch was en nogal zweette..; zou hij teveel van dat gas hebben opgesnoven?
Gerrit en ik gaan maar door met de klemmen, hoewel het me altijd weer wat treurig stemt als ik een molletje gevangen heb. Z'n jas is brandschoon ondanks al dat gekruip onder de grond; z'n vacht is in alIe richtingen aaibaar; Z'n handen als kolenschoppen zijn indrukwekkend; z'n rafelig staartje is vertederend om te zien.
Maar ja. Het moet toch maar gebeuren wil je nog een tuin overhouden in plaats van een mollenparadijs.
(uit: 'De Vliegplank' van 03-'98)

Naast de nodige klemmen, waarvan eigenlijk alleen die zware aluminiumversies of ouderwertse ijzeren deugen - deze doden de mol tenminste snel, zijn er ook nog tal van andere (mol-vriendelijker) opties, zoals: de bekende fles in het molsgat - waarmee mollief naar de buurman gejaagd wordt, trilapparaten en het aanplanten van keizerskroon of wolfsmelk.
Een mol is in je net gazonnetje misschien een gruwel, maar is van onschatbare waarde in bermen en hooilanden. Hier zorgt hij voor verbetering van de bodem en biedt hij d.m.v. zijn graafwerk weer kiemgelegenheid aan kruidachtigen, die hiertoe in een dichte graslaag niet in staat zijn. Ook zie je in de zomer op die, door mollen gecreëerde, open plekjes soms juist die mooie graafbijtjes.


Erik

Mollen in het gras of gazon geeft ook aan de de humusrijke bovenlaag waar het gras in groeit zo dun is dat de mollen gedwongen worden in de bovenste 10 cm te leven, of dat het grondwater ('s winters) extreem hoog staat. Als je het gazon goed verzorgd, voeg je veel humus toe, maaien en gras laten liggen zodat je wormen het naar beneden kunnen trekken, in de winter een laag mest erover, etc. heb je binnen een paar jaar de mollen naar een diepere gelaagd verhuisd en zijn er geen molshopen meer te zien. In een gezonde grond maken de mollen hoogstens een enkele hoop, b.v. boven een burcht maar die is eerder tussen de struiken en niet op het gazon.
Het is net als bij de bijen als je iets verkeerd gedaan hebt, gaat het er leijk uitzien.

Mollen in je tuin

Wat heeft dit in hemelsnaam met bijen te maken??????????????

Joop

Dag Joop,
Dat heeft te maken met: 'Je tuinbodem laten leven'
http://www.bijenhouden.nl/forum/topic.asp?TOPIC_ID=1674

Goedmorgen Frans,

Was jij niet degene die schreef:

(Probeer eenzelfde soort artikelen bij elkaar te zetten! s.v.p.)

In de website van het radioprogramma 'Vroege Vogels' (zondagmorgen op Radio 1 van 08.00-10.00) las ik het volgende diervriendelijke antwoord voor het 'uit je land zetten' van mollen:
-
Alle praatjes over hoe er over mollen en wat ze doen ten spijt: ze kunnen behoorlijk hinderlijk zijn. Een echte mooie, milieuvriendelijk antwoord heb ik nog niet gelezen, dus daarom de mijne, omdat ik denk dat die wel milieuvriendelijk is....
Er zijn kooitjes in de handel die je in een mollengang zet. Als de mol erin komt, klap de deur dicht en dat zie je ook aan de bovenkant. Je kunt het kooitje er dan uithalen met een levende mol er in (ooit gezien hoe prachtig zo'n beestje is? Van velours!). Dan kun je met dit valletje naar het bos: daar vinden mollen het geweldig en doen ze heel goed werk! Zo houd je de mol levend en is het bos weer een goede opruimer en bodemverbeteraar rijker!

Succes,
Ellie van Bergem

Alle praatjes over hoe er over mollen en wat ze doen ten spijt: ze kunnen behoorlijk hinderlijk zijn. Een echte mooie, milieuvriendelijk antwoord heb ik nog niet gelezen, dus daarom de mijne, omdat ik denk dat die wel milieuvriendelijk is....
Er zijn kooitjes in de handel die je in een mollengang zet. Als de mol erin komt, klap de deur dicht en dat zie je ook aan de bovenkant. Je kunt het kooitje er dan uithalen met een levende mol er in (ooit gezien hoe prachtig zo'n beestje is? Van velours!). Dan kun je met dit valletje naar het bos: daar vinden mollen het geweldig en doen ze heel goed werk! Zo houd je de mol levend en is het bos weer een goede opruimer en bodemverbeteraar rijker!

Succes,
Ellie van Bergem

Hoi Frans,

Heb jij die mollenvangkooitjes zelf wel eens gezien? Waar zou je ze kunnen kopen? Ik ben ze hier in de regio nog nooit tegengekomen.
Eigenlijk geloof ik er zelf niet zo in. Het idee klinkt leuk, maar uit ervaring weet ik hoe mollen op "vreemd" materiaal reageren; ze zullen er eerder omheen/onderdoor graven dan er in kruipen.
Is Ellie niet in de war met inloopvalletjes voor woelmuizen?


Erik

Hallo Erik,
Twee handen op e-e-e-n kooi!
Ook ik zou zo'n ding graag bezitten.
Ik zal via de Vroege vogel Website aan Ellie vragen waar je dat apparaat kunt aanschaffen.
Je schreef:
Eigenlijk geloof ik er zelf niet zo in. Het idee klinkt leuk, maar uit ervaring weet ik hoe mollen op "vreemd" materiaal reageren; ze zullen er eerder omheen/onderdoor graven dan er in kruipen
Als ik zo'n zwarte klem zet, plaats ik tussen de poten ervan een plankje met daardoorgestoken twee lange schroeven, zodat het moeilijk wordt voor de mol om er onderdoor te kruipen.
(Ik hoop ook dat het geen woelmuizenkooi zal blijken te zijn.)

Frans wat mij laats overkwam, tijdens de avondwandeling met de hond even buiten het dorp. Rond middernacht laat ik dan mijn hond los lopen er zijn dan niet veel mensen meer die hun hond uitlaten.
Op een gegeven moment komt mijn hond aanlopen en ik merkte dat hij iets in de vang (bek) had. Liet de hond gaan zitten en hield mijn hand voor zijn vang, de hond gaf mij een mol maar dan was hij krijtwit een albino dus.
Helaas was er geen leven meer te bespeuren, toen toch maar in de grond gestopt.
Groeten Jack