Speenkruid
Geplaatst: do 20 mar 2003, 13:01
Speenkruid is een vroege bloeier, tegelijk met of iets na de botanische krokussen. Voor de bijen is het een hooggewaardeerde drachtplant.
Het is geen probleem om hem in de tuin te laten voortwoekeren want na de bloei is ie verder onzichtbaar. Hij woekert zowel door zaad als wortelstok.
Speenkruid heeft de naam vooral op natte kleiige grond te groeien. Dat is deels een misverstand. Het plantje is uit het landschap verdwenen door menselijke consumptie. De knolletjes zijn eetbaar en hebben de naam heel goed te werken tegen poliepen en aambeien. Ook de blaadjes werden veelvuldig als sla geoogst. Dat kan lang goed gaan maar op een dag zijn de speenkruidplantjes gewoon op. Behalve op zeer natte plaatsen waar de mensen niet zo goed bij konden of in zware grond waar de laatste knolletjes moeilijk te pakken te krijgen waren.
Speenkruid kan uitbundig groeien op bijna alle niet al te onvruchtbare plaatsen. Alleen op echt zonnige plaatsen waar een dichte zode wordt gevormd waar het speenkruid niet door komt in het vroeg voorjaar legt speenkruid het loodje.
Omdat speenkruid groeit en bloeit voordat de blaadjes aan de bomen komen kan het het ook goed doen op schaduwrijke plaatsen tot zelfs in een beukenbos. Maar bosranden en open plekken in het bos langs wegen en paden zijn favoriet. Bovendien is het kleine plantje sterk genoeg om boven een dikke laag dorre bladeren uit te piepen.
In een vaste plantentuin groeit het perfect overal waar niet gespit wordt. Schoffelen kan prima nadat het blad is afgestorven want de knolletjes zitten vrij diep.
Het is interessant om te zien hoe speenkruid zijn eigen microklimaat schept. Ik heb het een paar keer geplant op een zeer droge plek zandgrond in de volle zon. De eerste jaren leidt het dan een noodlijdend bestaan, maar na een paar jaar zorgen de knolletjes en met name de afstervende oude knolletjes voor een vochtige humeuze bodem direct rond de plantjes, is het klaar met tobben en beginnen ze uitbundig te groeien en bloeien en zich uit te zaaien. De droogte is dan geen probleem meer vooral omdat de groei in het vroege voorjaar plaats vindt op tijden dat de grond nog niet al te droog is.
De imkers kunnen hier weer een grote bijdrage leveren aan natuurontwikkeling door op al die plaats waar speenkruid in de loop der jaren is verdwenen hier en daar een klein stekje neer te zetten in de wetenschap dat dat zich in de loop der jaren sterk zal uitbreiden.
Dit weekend was ik met een tasje speenkruidstekjes in het bos onderweg om er om de 100 meter eentje te planten. Ik kwam de boswachter tegen die mij van harte succes wenste: '˜ik help het je hopen!'. Er zijn natuurlijk ook boswachters die menen dat zoiets floravervalsing is. Daarom doe ik het meestal een beetje stiekem.
Het is geen probleem om hem in de tuin te laten voortwoekeren want na de bloei is ie verder onzichtbaar. Hij woekert zowel door zaad als wortelstok.
Speenkruid heeft de naam vooral op natte kleiige grond te groeien. Dat is deels een misverstand. Het plantje is uit het landschap verdwenen door menselijke consumptie. De knolletjes zijn eetbaar en hebben de naam heel goed te werken tegen poliepen en aambeien. Ook de blaadjes werden veelvuldig als sla geoogst. Dat kan lang goed gaan maar op een dag zijn de speenkruidplantjes gewoon op. Behalve op zeer natte plaatsen waar de mensen niet zo goed bij konden of in zware grond waar de laatste knolletjes moeilijk te pakken te krijgen waren.
Speenkruid kan uitbundig groeien op bijna alle niet al te onvruchtbare plaatsen. Alleen op echt zonnige plaatsen waar een dichte zode wordt gevormd waar het speenkruid niet door komt in het vroeg voorjaar legt speenkruid het loodje.
Omdat speenkruid groeit en bloeit voordat de blaadjes aan de bomen komen kan het het ook goed doen op schaduwrijke plaatsen tot zelfs in een beukenbos. Maar bosranden en open plekken in het bos langs wegen en paden zijn favoriet. Bovendien is het kleine plantje sterk genoeg om boven een dikke laag dorre bladeren uit te piepen.
In een vaste plantentuin groeit het perfect overal waar niet gespit wordt. Schoffelen kan prima nadat het blad is afgestorven want de knolletjes zitten vrij diep.
Het is interessant om te zien hoe speenkruid zijn eigen microklimaat schept. Ik heb het een paar keer geplant op een zeer droge plek zandgrond in de volle zon. De eerste jaren leidt het dan een noodlijdend bestaan, maar na een paar jaar zorgen de knolletjes en met name de afstervende oude knolletjes voor een vochtige humeuze bodem direct rond de plantjes, is het klaar met tobben en beginnen ze uitbundig te groeien en bloeien en zich uit te zaaien. De droogte is dan geen probleem meer vooral omdat de groei in het vroege voorjaar plaats vindt op tijden dat de grond nog niet al te droog is.
De imkers kunnen hier weer een grote bijdrage leveren aan natuurontwikkeling door op al die plaats waar speenkruid in de loop der jaren is verdwenen hier en daar een klein stekje neer te zetten in de wetenschap dat dat zich in de loop der jaren sterk zal uitbreiden.
Dit weekend was ik met een tasje speenkruidstekjes in het bos onderweg om er om de 100 meter eentje te planten. Ik kwam de boswachter tegen die mij van harte succes wenste: '˜ik help het je hopen!'. Er zijn natuurlijk ook boswachters die menen dat zoiets floravervalsing is. Daarom doe ik het meestal een beetje stiekem.