De betekenis van virussen voor bijen
Geplaatst: do 06 mar 2008, 21:51
Virussen
Virussen zijn strikt genomen geen organismen, omdat ze niet aan bepaalde cruciale kenmerken van een levend organisme voldoen. Organismen uit de vier rijken (dieren, planten, schimmels en bacteriën) kunnen zich voortplanten door vorming van geslachtscellen of door deling. Dit kunnen virussen niet. In de taxonomie zijn virussen dus geen apart rijk en ze behoren ook niet tot een van de andere rijken. Een virus is niet meer dan een stukje erfelijk materiaal verpakt in één of meerdere eiwitten. Een virus is (of bevat) geen cel met enzymen die voor de levende groei en vermenigvuldiging zorgen. Voor vermenigvuldiging is een virus volledig afhankelijk van een gastheercel. De virus dringt de gastheercel binnen en dwingt deze nieuwe virusdeeltjes te produceren, wat uiteindelijk leidt tot de dood van de gastheercel. Vanuit deze optiek gezien is een virus de ultieme parasiet, namelijk een celparasiet. Afhankelijk van de manier waarop een virus erfelijk materiaal overdraagt worden de soorten virussen onderverdeeld in een van de volgende drie groepen:
- DNA-virussen;
- Reverse transcriptase virussen;
- RNA-virussen.
Kenmerken
Een virus is een hoeveelheid erfelijk materiaal, normaliter omhuld door een zogenaamde eiwitenveloppe. Virussen hebben andere kenmerken dan bacteriën en andere levensvormen, omdat ze niet in staat zijn zich onafhankelijk voort te planten. Daarom plant een virus zich afhankelijk voort; een virus hecht zich aan een levende cel, waarna het DNA van die levende cel wordt geïnjecteerd met het erfelijk materiaal van het virus. Een virus kan niet alle levende cellen binnendringen, daarom heeft het virus een eiwitmantel die wordt gebruikt om geschikte gastheercellen te herkennen. Eenmaal in de gastheercel zet het virus (met RNA materiaal bijvoorbeeld) het DNA van de levende cel aan om zich te vermengvuldigen. Mogelijkerwijs leiden deze acties tot de dood van de gastheercel, dan niet tot ziekte of zelfs de dood van het betreffende meercellige organisme, waar de gastheercel deel van is.
Hoewel de parasitaire kenmerken van virussen een negatieve wending hebben op organismen, zijn er ook gevallen bekend waar een virus nuttige genen inbracht in een bacterie. Er bestaan ook zogenaamde satellietvirussen, die door de geringe genoomgrootte volledig afhankelijk zijn van andere virussen voordat vermengvuldiging plaats kan vinden
De betekenis van virussen voor bijen
In bijen zijn al vele virussen aangetoond. Deze virussen zijn over het algemeen vrij klein. Ongeveer 10 nm. Dit is 10 keer één miljardste meter. Het genoom van deze virussen is ook relatief klein, zo rond de 10.000 base- paren. De virussen die we op dit moment kennen zijn:
Acute bee paralysis virus (ABPV)
Chronic bee paralysis virus (CBPV)
Chronic bee paralysis sattelite virus (CBPV Sat)
Israeli acute paralysis virus (IAPV) Levert mogelijk een bijdrage aan CCD in Amerika
Black queen cell virus (BQCV)
Egyptian bee virus (EBV)
Deformed wing virus (DWV)
Sackbrood virus (SBV)
Thailand sackbrood virus (TSBV)
Kashmir bee virus (KBV)
Kakugo virus (KV)
Apis iridescent virus (AIV)
Cloudy wing virus (CWV)
Filamentoses virus (FV)
Berekely bee virus (BBV)
Arkensas bee virus (ABV)
Slow paralysis virus (SPV)
Bee virus x (BVX)
Bee virus y (BVY)
Verspreiding van virussen
De verspreiding van de bijenvirussen is voor de meeste soorten wereldwijd. Voor enkele soorten geldt dat ze alleen in bepaalde delen van de wereld aangetoond zijn. (bv ABV, BBV, TSBV). Virussen zelf zijn niet mobiel. Ze zijn afhankelijk van verspreiding door de gastheer of van een andere vektor. Virussen zijn aangetoond in de honing, het stuifmeel, in bijenbrood, in sperma, in uitwerpselen en in vers gelegde eitjes. Hierdoor kunnen ze gemakkelijk worden overgedragen. Verspreiding van virussen door trophallaxis, door het poetsgedrag, door het geven van voedersap en door lichamelijk contact is reeds<
Virussen zijn strikt genomen geen organismen, omdat ze niet aan bepaalde cruciale kenmerken van een levend organisme voldoen. Organismen uit de vier rijken (dieren, planten, schimmels en bacteriën) kunnen zich voortplanten door vorming van geslachtscellen of door deling. Dit kunnen virussen niet. In de taxonomie zijn virussen dus geen apart rijk en ze behoren ook niet tot een van de andere rijken. Een virus is niet meer dan een stukje erfelijk materiaal verpakt in één of meerdere eiwitten. Een virus is (of bevat) geen cel met enzymen die voor de levende groei en vermenigvuldiging zorgen. Voor vermenigvuldiging is een virus volledig afhankelijk van een gastheercel. De virus dringt de gastheercel binnen en dwingt deze nieuwe virusdeeltjes te produceren, wat uiteindelijk leidt tot de dood van de gastheercel. Vanuit deze optiek gezien is een virus de ultieme parasiet, namelijk een celparasiet. Afhankelijk van de manier waarop een virus erfelijk materiaal overdraagt worden de soorten virussen onderverdeeld in een van de volgende drie groepen:
- DNA-virussen;
- Reverse transcriptase virussen;
- RNA-virussen.
Kenmerken
Een virus is een hoeveelheid erfelijk materiaal, normaliter omhuld door een zogenaamde eiwitenveloppe. Virussen hebben andere kenmerken dan bacteriën en andere levensvormen, omdat ze niet in staat zijn zich onafhankelijk voort te planten. Daarom plant een virus zich afhankelijk voort; een virus hecht zich aan een levende cel, waarna het DNA van die levende cel wordt geïnjecteerd met het erfelijk materiaal van het virus. Een virus kan niet alle levende cellen binnendringen, daarom heeft het virus een eiwitmantel die wordt gebruikt om geschikte gastheercellen te herkennen. Eenmaal in de gastheercel zet het virus (met RNA materiaal bijvoorbeeld) het DNA van de levende cel aan om zich te vermengvuldigen. Mogelijkerwijs leiden deze acties tot de dood van de gastheercel, dan niet tot ziekte of zelfs de dood van het betreffende meercellige organisme, waar de gastheercel deel van is.
Hoewel de parasitaire kenmerken van virussen een negatieve wending hebben op organismen, zijn er ook gevallen bekend waar een virus nuttige genen inbracht in een bacterie. Er bestaan ook zogenaamde satellietvirussen, die door de geringe genoomgrootte volledig afhankelijk zijn van andere virussen voordat vermengvuldiging plaats kan vinden
De betekenis van virussen voor bijen
In bijen zijn al vele virussen aangetoond. Deze virussen zijn over het algemeen vrij klein. Ongeveer 10 nm. Dit is 10 keer één miljardste meter. Het genoom van deze virussen is ook relatief klein, zo rond de 10.000 base- paren. De virussen die we op dit moment kennen zijn:
Acute bee paralysis virus (ABPV)
Chronic bee paralysis virus (CBPV)
Chronic bee paralysis sattelite virus (CBPV Sat)
Israeli acute paralysis virus (IAPV) Levert mogelijk een bijdrage aan CCD in Amerika
Black queen cell virus (BQCV)
Egyptian bee virus (EBV)
Deformed wing virus (DWV)
Sackbrood virus (SBV)
Thailand sackbrood virus (TSBV)
Kashmir bee virus (KBV)
Kakugo virus (KV)
Apis iridescent virus (AIV)
Cloudy wing virus (CWV)
Filamentoses virus (FV)
Berekely bee virus (BBV)
Arkensas bee virus (ABV)
Slow paralysis virus (SPV)
Bee virus x (BVX)
Bee virus y (BVY)
Verspreiding van virussen
De verspreiding van de bijenvirussen is voor de meeste soorten wereldwijd. Voor enkele soorten geldt dat ze alleen in bepaalde delen van de wereld aangetoond zijn. (bv ABV, BBV, TSBV). Virussen zelf zijn niet mobiel. Ze zijn afhankelijk van verspreiding door de gastheer of van een andere vektor. Virussen zijn aangetoond in de honing, het stuifmeel, in bijenbrood, in sperma, in uitwerpselen en in vers gelegde eitjes. Hierdoor kunnen ze gemakkelijk worden overgedragen. Verspreiding van virussen door trophallaxis, door het poetsgedrag, door het geven van voedersap en door lichamelijk contact is reeds<