Bijenhouden.nl

In Oud-Egyptische papyrusrollen zijn diagnostische proeven beschreven om suikerziekte te herkennen. Daartoe werd urine van een patiënt op een lemen vloer gegoten om te zien of er bijen op afkwamen. Eigenlijk is deze proef tot in de negentiende eeuw in gebruik gebleven met het zogenoemde piskijken. Sinds de tijd van Galenus – een Grieks-Romeinse arts uit de tweede eeuw na Christus – was het urineglas een diagnostisch hulpmiddel: kleur, reuk, consistentie, helderheid, bezinksel én smaak van de urine maakten duidelijk wat de patiënt mankeerde. Als de urine te zoet smaakte, was de diagnose duidelijk: suikerziekte. In het verlengde hiervan is in 1889 per toeval ontdekt dat suikerziekte te maken heeft met de alvleesklier. De amanuensis van de artsen Mehring en Minskowsky merkte op dat vliegen bij voorkeur neerstreken op de urine van een hond waarbij voor proefnemingen zijn alvleesklier was verwijderd. Dit was de directe aanleiding tot de ontdekking dat het wegnemen van de alvleesklier suikerziekte tot gevolg heeft. In 1922 werd een diabetespatiënt voor het eerst met succes behandeld met een extract van de eilandjes van Langerhans uit de alvleesklier. In 1926 bereidde Abel insuline in kristallijne vorm. In 1959 stelde Sanger de aminozuurvolgorde van het insulinemolecuul vast. Tot in de jaren negentig van de vorige eeuw werd slachtafval van varkens of runderen gebruikt voor de productie van insuline. In de jaren tachtig is een begin gemaakt om met recombinant-DNA-technieken menselijke insuline te produceren met behulp van bacteriën of gisten. Varkensinsuline en runderinsuline – die slechts zeer weinig afwijken van menselijke insuline – worden in Nederland dan ook niet meer gebruikt.

1500 voor Christus
Diabetes wordt in Egyptische, Indische en Griekse geschriften als geheimzinnige ziekte beschreven, die het lichaam van patiënten verteert. Het valt op dat bijen en mieren op de zoete urine van de zieken afkomen. Honing, wijn en kruidendrankjes worden geprobeerd als genezing, maar niets helpt.