Kunt U mij de weg naar S. vertellen, mijnheer ?
Geplaatst: zo 08 okt 2006, 11:16
Kunt U mij de weg naar Spiekeroog vertellen, mijnheer ?
Ik weet niet of U weet waar het bevruchtingseiland Spiekeroog ligt; ik weet het na deze zomer maar al te goed. En ik kan U verzekeren dat het niet naast de deur ligt….
Inleiding
Op zaterdagavond 1 juli 2006 kreeg ik onverwacht laat telefoon van onze voorzitter. Nu is dit niet zo ongewoon, maar toch meende ik die avond een lichte paniek in zijn stem te horen. "Of ik het zag zitten om maandag mee naar Spiekeroog te rijden om daar jonge moeren af te leveren die op bevruchting moesten, want er was een en ander mis gelopen met het geplande transport …" Ik probeerde nog zwakjes om de boot af te houden, maar omdat ik zo moeilijk nee kan zeggen en vooral door de wanhoop in Jan 's stem zei ik dan toch maar ja. "Als ge niemand anders vindt, en zo ver is dat toch niet, en voor de bijen moet een mens toch iets over hebben nietwaar, en ...", maakte ik mezelf wijs.
Wat vooraf ging …
Een paar maanden tevoren waren Jan en ik afgezakt naar Sint-Truiden om er met de Limburgse imkers af te spreken hoe en wanneer we de jonge moeren gekweekt in het kader van het honingproject naar de bevruchtingseilanden konden verzenden. Want de Limburgers hebben veel meer ondervinding terzake dan de Antwerpse bieboeren en het wiel opnieuw uitvinden ... nee toch maar niet. Na een avondje discussiëren werd er afgesproken dat wij 60 EWK's met onbevruchte moeren naar Limburg zouden brengen op 2 juli, en dat onze contactman Hubert S. onze moeren samen met die van de Limburgse imkers naar Aken zou brengen. Daar zouden de kastjes de camion op gaan, en een goeie 400 km verder in Neuharlingersiel op de boot naar Spiekeroog geladen worden.
Zo gezegd zo gedaan : wij (en nog enkele andere Antwerpse imkers) tegen 100 per uur supermoeren telen van de stammoeren die we via het honingproject hadden ontvangen zodat alles klaar was tegen 1 juli. EWK's en transportbakken in Gent opgehaald, EWK's door Jan "gerestaureerd", gevuld met jonge bijen, onze prima maagdelijke moeren erbij en alles was tegen de verwachtingen in op de voorziene datum in kannen en kruiken.
Zo dachten wij …
Wat wij niet wisten (of niet gehoord of niet verstaan hadden)…
Blijkbaar moet erop die bewuste avond in Limburg gezegd zijn dat de Duitse transporteur geen bijen vervoerde als het warmer was dan 25°C. Maar ongelukkiger wijze hadden Jan noch ik dat gehoord (of verstaan, want als de Limburgers Limburgs "kallen" ...).
En wat dacht U ? Voor de derde juli werd een temperatuur van 34° C voorspeld. We moesten dus maar zelf zien hoe onze onbevruchte moertjes in Spiekeroog geraakten.
De reis …
Op maandag 3 juli hees ik mijn onwillig lijf op een onchristelijk uur uit bed om mijn knapzak klaar te maken. Om 6 uur 's morgens waren we weg ; het is onstellend om te zien hoeveel mensen er op dit onzalig uur reeds op pad zijn.
Met een routeplanner hadden we de weg volledig uitgezet. Jan stelde voor dat ik de eerste kilometers zou rijden om op bekend terrein zijn autootje een beetje te leren kennen. "Zeg, daar is ook een 5de vitesse aan", was de enige opmerking die hij moest maken. Die “eerste kilometers” die ik moest rijden om de wagen een beetje gewoon te worden, zijn er uiteindelijk 460 geworden.
Om kwart voor één zou de veerboot vertrekken en we moesten een half uurtje van tevoren aanwezig zijn om de bijen in te schepen. Alles verliep zonder problemen en wij vorderden goed. Al vlug maakte de lichte onrust in ons gemoed plaats voor een gevoel van euforie en vastberadenheid. Tot wij aan Utrecht kwamen ! Op de borden boven de autostrade zagen wij de richtsnelheid dalen van 90 over 70 tot 50 km/u. En als de Hollanders 50 km/u aanduiden, is dit duidelijk een understatement want in de praktijk staat dan alle verkeer stil. Wij hadden juist 10 km afgelegd in anderhalf uur toen de autostroom volledig tot stilstand kwam. Jan en ik zagen onze veerboot al varen : zou Ut
Ik weet niet of U weet waar het bevruchtingseiland Spiekeroog ligt; ik weet het na deze zomer maar al te goed. En ik kan U verzekeren dat het niet naast de deur ligt….
Inleiding
Op zaterdagavond 1 juli 2006 kreeg ik onverwacht laat telefoon van onze voorzitter. Nu is dit niet zo ongewoon, maar toch meende ik die avond een lichte paniek in zijn stem te horen. "Of ik het zag zitten om maandag mee naar Spiekeroog te rijden om daar jonge moeren af te leveren die op bevruchting moesten, want er was een en ander mis gelopen met het geplande transport …" Ik probeerde nog zwakjes om de boot af te houden, maar omdat ik zo moeilijk nee kan zeggen en vooral door de wanhoop in Jan 's stem zei ik dan toch maar ja. "Als ge niemand anders vindt, en zo ver is dat toch niet, en voor de bijen moet een mens toch iets over hebben nietwaar, en ...", maakte ik mezelf wijs.
Wat vooraf ging …
Een paar maanden tevoren waren Jan en ik afgezakt naar Sint-Truiden om er met de Limburgse imkers af te spreken hoe en wanneer we de jonge moeren gekweekt in het kader van het honingproject naar de bevruchtingseilanden konden verzenden. Want de Limburgers hebben veel meer ondervinding terzake dan de Antwerpse bieboeren en het wiel opnieuw uitvinden ... nee toch maar niet. Na een avondje discussiëren werd er afgesproken dat wij 60 EWK's met onbevruchte moeren naar Limburg zouden brengen op 2 juli, en dat onze contactman Hubert S. onze moeren samen met die van de Limburgse imkers naar Aken zou brengen. Daar zouden de kastjes de camion op gaan, en een goeie 400 km verder in Neuharlingersiel op de boot naar Spiekeroog geladen worden.
Zo gezegd zo gedaan : wij (en nog enkele andere Antwerpse imkers) tegen 100 per uur supermoeren telen van de stammoeren die we via het honingproject hadden ontvangen zodat alles klaar was tegen 1 juli. EWK's en transportbakken in Gent opgehaald, EWK's door Jan "gerestaureerd", gevuld met jonge bijen, onze prima maagdelijke moeren erbij en alles was tegen de verwachtingen in op de voorziene datum in kannen en kruiken.
Zo dachten wij …
Wat wij niet wisten (of niet gehoord of niet verstaan hadden)…
Blijkbaar moet erop die bewuste avond in Limburg gezegd zijn dat de Duitse transporteur geen bijen vervoerde als het warmer was dan 25°C. Maar ongelukkiger wijze hadden Jan noch ik dat gehoord (of verstaan, want als de Limburgers Limburgs "kallen" ...).
En wat dacht U ? Voor de derde juli werd een temperatuur van 34° C voorspeld. We moesten dus maar zelf zien hoe onze onbevruchte moertjes in Spiekeroog geraakten.
De reis …
Op maandag 3 juli hees ik mijn onwillig lijf op een onchristelijk uur uit bed om mijn knapzak klaar te maken. Om 6 uur 's morgens waren we weg ; het is onstellend om te zien hoeveel mensen er op dit onzalig uur reeds op pad zijn.
Met een routeplanner hadden we de weg volledig uitgezet. Jan stelde voor dat ik de eerste kilometers zou rijden om op bekend terrein zijn autootje een beetje te leren kennen. "Zeg, daar is ook een 5de vitesse aan", was de enige opmerking die hij moest maken. Die “eerste kilometers” die ik moest rijden om de wagen een beetje gewoon te worden, zijn er uiteindelijk 460 geworden.
Om kwart voor één zou de veerboot vertrekken en we moesten een half uurtje van tevoren aanwezig zijn om de bijen in te schepen. Alles verliep zonder problemen en wij vorderden goed. Al vlug maakte de lichte onrust in ons gemoed plaats voor een gevoel van euforie en vastberadenheid. Tot wij aan Utrecht kwamen ! Op de borden boven de autostrade zagen wij de richtsnelheid dalen van 90 over 70 tot 50 km/u. En als de Hollanders 50 km/u aanduiden, is dit duidelijk een understatement want in de praktijk staat dan alle verkeer stil. Wij hadden juist 10 km afgelegd in anderhalf uur toen de autostroom volledig tot stilstand kwam. Jan en ik zagen onze veerboot al varen : zou Ut