Gevlochten kasten

[Bart de Coo]

Zoals velen van u weten, bestonden er tussen grofweg 1870 en 1940 verschillende tussenvormen tussen de kast en de korf. De beroemdste en meest bruikbare en meest geslaagde voorbeelden zijn de Kanitzkorf en en de Gravenhorster boogkorf - de Boxmakorf en de Uddeler korf zijn duidelijk varianten op de Kanitzkorf. Het zijn korven die een aantal voordelen van de kast in de korf willen integreren, zonder daarbij gelijk kasten te moeten aanschaffen. Want kasten zijn immers duur en bewerkelijk. Niet waar?

Aan het begin van de 21e eeuw zijn er wat kerels aan de Veluwezoom die de omgekeerde weg proberen te bewandelen. Zij proberen de kast het aanzien te geven van een korf. En ze slagen wonderbaarlijk. Zo wordt zo'n broedkamer gevlochten:










De ervaren knutselaar zal ongeveer snappen hoe het werkt. De eerste en de laatse wrong worden met krammetjes aan de houten kaders bevestigd. Het vlechtwerk gebeurt rond een stoel - een vlechtmal dus - en het vlechtwerk moet ietsje langer worden dan op het oog nodig is. Maar dan komt de truc. Als het vlechtwerk klaar is, dus de boven- en onderkant zijn vast gevlochten aan de houten kaders, dan moet je met lijmklemmen het vlechtwerk in elkaar drukken totdat de juiste hoogte bereikt is.

Terwijl de kast tussen lijmklemmen zit, breng je de schotten aan waarop de oortjes van de raampjes komen te liggen. Op die manier wordt de broedkamer definitief op de juiste hoogte gefixeerd.

Vakwerk! De makers & uitvinders zijn Reinier van Zadelhoff uit Ellecom en Theo Tolhuizen uit Elden.



Groet,


Bart de Coo

[Astrid Schoots]

(...)
Maar dan komt de truc. Als het vlechtwerk klaar is, dus de boven- en onderkant zijn vast gevlochten aan de houten kaders, dan moet je met lijmklemmen het vlechtwerk in elkaar drukken totdat de juiste hoogte bereikt is.(...)

Bart, ik heb ook eens iets dergelijks gemaakt, maar zonder jouw truc van indrukken toe te passen. Ik had ook niet aan verticale houten hoekverstevigers gedacht, want mijn kastkorf was oerdegelijk en behoorlijk dik.
Toch ging het in de loop van het seizoen mis, niet voor de bijen maar voor mij: door de warmte en de volle honingkamers zakte de kast toch langzaam een paar cm in. Het volk groeide en haalde enorm, ze waardeerden hun behuizing!
Voor de hoogte was dat inzakken niet erg, ik had er een hoge bodem in. Maar de vlechtband, die eerst mooi strak zat, ging door het indrukken een beetje wijken van het stro, zodat de bijen het hier en daar aan de ramen gingen vast bouwen.
Tel daarbij op de enorme combiramen (met natuurbouw, maar niet mooi strak uitgebouwd, omdat ik aan de zijkanten geen driehoekige latjes had gemaakt - wat bij grote combi wel nodig is)... en je kunt je voorstellen dat ik geen raam meer eruit kreeg. [:I]
Maar de bijen waren dik tevreden.
Astrid