waar, het zal tijd kosten om te telen naar resistentie, het droeve daarvan is dat met iedere genetisch vooruitgang, je helaas ook andere eigenschapen verliest, die later weer van een groot belang zou kunnen zijn.johan schreef:Ik ben ook zo'n beginnende imker en heb me al wel vaker afgevraagd "met wat zijn we eigenlijk bezig?"
Want uiteindelijk maak je met elke behandeling de varroa sterker en de bijen zwakker. Zo is het de afgelopen 30 jaar al geweest. Dit jaar zullen de winterverliezen weer torenhoog zijn, dat moet nog blijken en de vraag is maar hoelang we dus nog bijen zullen hebben.
Daarom ben ik er van overtuigd dat we zo snel mogelijk naar een situatie moeten waarbij we varroatolerante bijen hebben.
de vraag is maar of de varoa weerstand tegen organische zuuren opbouwd, daar wijst nu niets op.
De snelste manier: iedereen stopt met behandelen.
Zo hou je de meest resistente bijenvolken over. nadeel: je houdt misschien maar 1% van de totale populatie over, wat een ramp is voor de hobby-imker, beroepsimker, bijenproductenliefhebber (honing,...) en de landbouwer die afhankelijk is van bestuiving van zijn gewassen en de consument (wij allemaal) .
in de praktijk onmogelijk dat zou direct tot voedsel schaarste lijden.
Een definitieve oplossing (bestaat er zoiets?) is dus dringend nodig en het wordt dus tijd dat overheden het probleem gaan erkennen. eens dat gebeurt volgt:
1. de uitbouw van een professionele en goed gestructureerde basis
2. voldoende financiering van een professionele groep wetenschappers die het probleem van genetische intolerantie kan aanpakken.
3. de systhematische verspreiding van dat genetisch materiaal via eilandbevruchte koninginnen die verplicht gebruikt moeten worden ter vervanging van de huidige koninginnen.
Verplicht? onder imkers? een soort van apartheid voor bijen? dat lukt je nooit.
En tot die dag moeten we de varroa bestrijden op een uniforme en gelijktijdige, doeltreffende manier. Jonge imkers kunnen hun gezichtsveld wel verruimen, (oudere niet dan?) maar kunnen het ook niet alleen. Hier speelt het aspect vorming een zeer grote factor. zoals hierboven beschreven zijn de verschillen in methode, gebruikte producten en resultaat enorm. Deels kan dit verklaard worden door lokale factoren zoals stuifmeelaanbod, maar dit verklaart niet alles.
het is gemakkelijk om anderen de schuld te geven, maar ik denk dat we als imker ook de hand in eigen boezem moeten durven steken: het zijn immers de imkers die geselecteerd hebben op haaldrift, zwermtraagheid, zachtaardigheid, weinig propoliseren en raamvastheid, waardoor de bijen minder bestand zijn tegen externe belagers.
De varroa kwam hier ook niet zomaar aanwaaien. en nu de bijenvolken bij bosjes sterven, importeren we lustig verder. alweer een groot risico dat we bijenkastkevers en andere ziekteverwekkers naar hier halen.
Het probleem en de oorzaak zijn is dus globalisatie, waren we niet de euopese en de aziatische bijen samen gaan houden was de overstap tussen soorten nooit gebeurd.
vergelijkbaar met de eenorme sterfte van de precolumbiaanse cultuuren door de ziekten die de europesce conquistadores er hadden gebracht.
helaas 'the djinni is out of the bottel'.
Als mensen dieren houden passen ze altijd de eigenschapen aan die voor hun huidige situatie een verbetering zijn/lijken dat geld voor melkvee net zoals als voor honden als ook voor de bij. .
Ik zie een duurzame oplossing echter niet onmiddelijk komen aanwaaien. Misschien een somber beeld om mee te eindigen, maar de varroa verslaan is gewoon niet realistisch.
dus een teelt alleen hierop gebaseerd is ook niet een definiteif antwoord.
zonder vriendelijk groet,
Stof tot nadenken:
)