Waar of niet waar? -1-

[Piet Jager]

Jouw opmerking is terecht, maar laat onverlet, dat maar een uiterst miniem deel van deze 50-50% bevruchtingen tot een nieuwe moer leidt

Hennie,

Het laat juist niet onverlet. Je vergelijkt weer een miniem deel van het aantal bevruchtingen met een nieuwe moer.
Het gaat juist om die ene nieuwe moer, met een nieuwe toegevoegde genetische inhoud van 50% van die ene dar.

!Piet

[Piet Jager]

Invloed van de darren op een individu
* = chromosomen, waarop de genen liggen

******************************** = bevruchte eicel
rood = 1 vader = 50% ( = 50% van zijn moeder)
groenblauw = 1 grootvader = 25%
paars = 1 of 2 overgrootvaders = 12,5%
lichtgroen = 1 of 2 van de 3 bet-overgrootvaders = 6,25%
blauw = 1 van de 5 oudere voorvaders = 3,125%
geel = 1 van de 8 oudste voorvaders = 3,125%

Je krijgt gemiddeld in 6 generaties een algehele doorstroming van de chromosomen met hun genen.

Met goed uitgangsmateriaal en gecontroleerde paringen kun je dus in ca 5 generaties weer een vrij zuivere inheemse bij (zwarte bij) op de kaart zetten.

!Piet

[maartenkleijne]

Mooi Piet, zoetje bij zoetje begint het me duidelijk te worden.

De werksters in de imme zijn er dus ook in twee categorieen:
de helft van de imme is een bevruchte eicel met genen van de moeder van moer (en haar voorvaderen), de andere helft is een bevruchte eicel met genen van de vader van de moer.
Deze twee groepen werksters binnen de imme zijn genetisch alleen nog maar deels verwant als ze genetisch toevallig dezelfde vaderdar hebben. Hoewel ze dus voor zeker 50% verwant zijn met de moer zelf.
Lijnenselectie van koniginnen wordt ook vreemd als -zoals Piet zo mooi beschrijft- uiterlijk na 6 generaties de genen van de oorspronkelijke moer niet meer aanwezig kunnen zijn, tenzij zij toevallig opnieuw boven zijn komen drijven via de darrenslectie.

Betekent dat ook dat de invloed van vreemde import uiterlijk na 6 generaties is verdwenen, tenzij het een nuttige verrijking was?
Of dat een eventuele varroaresistente stam uiterlijk na 6 generaties dominant is geworden, (tenzij wij dat door intensieve chemiche bestrijding voorkomen)? In elk geval weten we inmiddels dat varroaresistente stammen bestaanbaar zijn!

[Piet Jager]

Gaan er genen verloren?

**************** = onbevruchte eicel
**************** = onbevruchte eicel

Deze 2 eicellen bevatten samen alle genen van de moer.

Uit de meeste eicellen worden, samen met de zaadcellen van de dar, de werkbijen geboren en hun genetische inhoud gaat volledig verloren.

Haar dochter-koninginnen echter behoeden ca de helft van haar genen voor uitsterven en haar zonen (de darren), die een geslaagde bevruchting uitvoeren, behoeden ook ca de helft van haar genen voor uitsterven. Deze helften zijn nooit aan elkaar gelijk, maar overlappen elkaar wel gedeeltelijk.

Een groot gedeelte van haar genen wordt dus langs twee verschillende wegen voor uitsterven behoed.

De chromosomen met hun genen stromen elke generatie voor 50% door en worden weer opgevuld door 50% andere chromosomen met hun genen. Bij goed uitgangsmateriaal en een gecontroleerde doorstroming kunnen we met veel zorg en moeite in ca 5 jaar zowel de zwarte bij als een varroaresistente bij op de kaart zetten, maar voor een duurzame bij kunnen we beter randvoorwaarden scheppen voor een natuurlijke selectie.

!Piet

[Oude Essink]

Het laat juist niet onverlet. Je vergelijkt weer een miniem deel van het aantal bevruchtingen met een nieuwe moer.
Het gaat juist om die ene nieuwe moer, met een nieuwe toegevoegde genetische inhoud van 50% van die ene dar.

!Piet

Hallo Piet,
Ik was een paar dagen weg, vandaar mijn trage reactie. Wat ik bedoel te zeggen is dit: Via haar darren geeft de moer haar genen door aan volgende generaties; van alle darren die zij in een volk op de been brengt is er slechts een enkele die inderdaad aan die eigenlijke voortplanting meedoet; in sommige gevallen zal er überhaupt geen dar van haar een zaadcelletje hebben kunnen afgeven aan een eicelletje uit welke combinatie een nieuw moertje ontstaat. Dit betekent, dat het binnenhalen van een aantal volken uit een geheel andere regio, nog geen bedreiging is voor de inheemse bijenbevolking. Pas als het aantal allochtone volken flink toeneemt, neemt het risico toe, dat een toenemend aantal vreemde genen het autochtone bestand ten kwade zou kunnen beïnvloeden; bij strikte lijnenteelt binnen die allochtonen neemt die beïnvloeding in hoge mate toe omdat er geen autochtoon materiaal bij dat allochtone genenmateriaal is toegelaten en de vermenging derhalve eenzijdig is.
hennie

[Piet Jager]

Dit betekent, dat het binnenhalen van een aantal volken uit een geheel andere regio, nog geen bedreiging is voor de inheemse bijenbevolking

Ja akkooord, Hennie!

Zo beschouwd loopt er op 't eerste gezicht niet zoveel bloed uit, althans is het volgens jou niet zo bedreigend. Je bedoelt te zeggen dat 1 druppeltje blauwe inkt in een emmer melk niet merkbaar is.

Maar vergeet niet dat bij een geslaagde bevruchting van 1 allochtone darretje, er 16 chromosomen aan een nieuwe eicel worden toegevoegd. Deze 16 chromosomen met hun genen blijven ca 5 jaar actief in zowel de nieuwe moer (ca 2 jaar), als ook in haar dochter-koninginnen, die weer autochtone darren leveren met dan gemiddeld 8 allochtone chromosomen er in. Bij een geslaagde bevruchting worden deze alle 8 weer doorgegeven aan een volgende generatie en waaieren alle kanten uit met een omloopsnelheid van ca 5 jaar.

Alle F-1 Carnica's en F-1 Buckfast moeren uit het doppenproject geven 100% zuivere Carnica en Buckfast darren, die naar harte lust kunnen stoeien met onze inheemse moertjes. Elk door deze 'vreemde' darren bevrucht moertje, geeft al in de volgende generatie 50% 'nieuwe' genen door aan haar dochter-koninginnen, althans 16 nieuwe chromosomen en deze dochters geven aan hun zonen weer de helft (= 'nieuwe' chromosomen door (met hun genen).

Hoeveel darren van die F-1 moertjes vliegen er zomers overal niet VRIJ rond? Onderschat deze materie niet, Hennie? De melk wordt steeds blauwer!

!Piet

[Piet Jager]

Soms wordt wel beweerd dat door de import van exoten zoals de carnica en kunstrassen zoals de buckfastbij* de rijkdom aan genetisch bijenmateriaal is toegenomen. Klopt dit?

Na al de voorgaande reacties kan deze vraag nu pas worden beantwoord.
De zuivere, goed doorgeteelde Carnica en Buckfastbijen hebben een min of meer uniform genenpatroon, dwz. weinig diversiteit. Bij calamiteiten kunnen ze nauwelijks of niet terugvallen op nog oorspronkelijk aanwezige genen. Hoewel ze zeer productief zijn, zijn ze ook zeer kwetsbaar en kunnen er plotseling onvoorziene ontwikkelingen optreden. De imker moet zeer alert zijn en zo mogelijk ingrijpen om de zaak te bezweren.

Van toegenomen rijkdom aan genetische materiaal in de zin van diversiteit en het nog voorradig zijn van oorspronkelijke genen is nauwelijks sprake.

!Piet

[Piet Jager]

En aldus sprak de Inheemse bij:

"Het verleden is niet achter ons,
zoals men denkt, maar voor ons.
De schaduw van wat was,
werpt zich voor ons; wat dood is,
bestaat nog en gaat voor ons uit"

!Piet

[Oude Essink]

Je bedoelt te zeggen dat 1 druppeltje blauwe inkt in een emmer melk niet merkbaar is! piet

De tegenstelling melk-inkt is wel heel erg groot! Is het niet liever een dopje Bizon-melk in de frisse emmer van onze koe! en hoeveel van die Bizon-melk zou nodig zijn om onze kalfjes nadeel te berokkenen. In principe zijn wij het eens; de omvang van de "ramp" evenwel is van persoonlijke kijk afhankelijk. Het zou aardig zijn om de invloeden van de allochtone bij op de autochtone bij te kunnen objectiveren aan de hand van onomstotelijke gegevens; maar dan nog zou ieder zijn eigen hypothese hebben en de gegevens naar de bevestiging daarvan interpreteren.
In Zuid Amerika maakte de Scutellata een einde aan het bestaan van de Zwarte bij; in Noord Amerika krijgen noch Ligustica noch Carnica enige vat op de genen van de Mellifera. Geen van al die rassen evenwel horen er thuis van origine. Bij ons is de Zwarte bij niet ontkomen aan de invloeden van Ligustica en Carnica; is zij echter wezenlijk beschadigd en zou zij niet goed meer functioneren als natuurbij in onze omgeving? Als wij imkers er niet meer zijn, is zij dan ook ten dode opgeschreven? Als dat te beargumenteren was, zouden wij ogenblikkelijk maatregelen moeten nemen om al die cultuurlijnen te weren voor het echt te laat is; wie minder somber is, komt onmiddellijk vertellen, dat de neergang van onze oorspronkelijke Mellifera niet zozeer te wijten is aan het binnenbrengen van Ligustica alswel aan het wegnemen van een behoorlijke nestgelegenheid en het veranderen van de natuurlijke dracht door onze landbouw-ingrepen. Wie kan het hele scala van invloeden overzien en wie kan- kijkend hoe het in N.Amerika en Z.Amerika ging- met argumenten voorspellen, hoe het hier bij ons zal gaan.
Een ding is zeker: als de melk van onze koe teveel Bizon is geworden is het gedaan met onze koe. Als al die stammen en lijnen van onze cultuurbijen, die in onze ecologie niet thuis horen de overhand zouden krijgen op onze Zwarte bij, ziet het er voor ons ecologisch systeem somber uit.
Maar ook hierbij een vraagteken: eens hadden wij hier een subtropisch klimaat; de electrapis regelde de plantensoorten en functioneerde uitstekend:

dat was 40 miljoen jaar geleden; er kwam een ander klimaat, er kwam een andere bij. De ijstijden verdreven alles en lange tijd was er niets anders dan ijs.

Sinds 8000 v.C. floreert hier de a.m.mellifera. Zouden wij in staat zijn zo in te grijpen, dat er straks een tutti-frutti aan bijen is, die zich niet meer kunnen verweren en van ellende te gronde gaan, zonder dat er iets voor in de plaats komt, dat onafhankelijk van ons geklooi zich wel weer kan handhaven?
Mijn gevoel zegt mij: cultuurbijen weren is een illusie; laten wij ons ervoor inzetten, dat onze oorspronkelijke natuurbij zoveel mogelijk zichzelf kan blijven en kansen heeft zich niet te laten verdringen; wat dat betreft is in N.Amerika een situatie ontstaan, waarin imkerbedrijven met haar ligustica's en carnica's verder kunnen; in de wouden evenwel heerst de oorspronkelijk binnengebrachte mellifera; de bij voelt zich daar thuis.
hennie oes

[Piet Jager]

Je geeft een mooie afronding, Hennie.

Een ding staat voor mij echter vast. Als de mens ergens de vingers achter kan krijgen uit commerciele overwegingen of voor economisch gewin, dan krijgen we steeds meer van hetzelfde en dat is uiteindelijk een doodlopende weg!!!!!

!Piet