Requiem voor een bij

[Franschman]

Mijmerend voor mijn bijenstand met als achtergrond geluid fraaie merelzang ,zie ik er weer eentje over de grond dwalen. Een werkbij helemaal alleen en zich een weg zoekend naar zijn laatste rustplaats. ‘Imker: Heden ik, morgen gij’ lijkt de bij aan te geven. Soms volg ik het bijtje een tijdje en help haar naar en mooie laatste rustplaats in het groen. R.I.P.dicht ik haar toe.

Overmand door hevig verdriet wordt ik ook niet , wetend dat de koningin vele nieuwe nakomelingen zal scheppen. Wel voel ik enig medelijden met dit afgedankte diertje dat er een leven van hard werken op heeft zitten.
Soms denk ik bij Requiem voor een Bij aan de titel van een aangrijpend boek of een tragedie in een Bijen- Opera.

Heeft U soms ook van die melancholische mijmeringen bij het zien van een bij, gaand naar zijn laatste rustplaats ?

[bee-tree]

Dat wordt lang wachten op medeleven betuigen in het forum door derden, Franschman.
Ga er maar vanuit dat al die getatoeëerde mensen niet gauw hun inborst
zullen ontbloten, maar wel hun borstwering in de vorm van 'n
vleselijke camouflagedracht, waarmee ze stoerder lijken
dan ze in wezen zijn. Het zijn meestal teergevoelige introverte typen,
net als de hells angels en angeldragers ofwel steekwapendragende honingbijen,
Hoornaars en Hommels. Je moet lief met ze omgaan, dan vertonen ze
geen defensief gedrag.

Franschman, je hebt vast en zeker veel genetische dubbelgangers,
maar fenotypische niet. Dus je hebt veel innerlijk verwante , maar weinig
uiterlijk verwante dubbelgangers. Ik behoor bij de eerst genoemden.
De dag vóór jij jouw ontboezeming publiceerde heb ik ook weemoedig
het weglopen van 'n versleten werkbij gadegeslagen. Abejas-árbor